شهر

دستفروشی و هرج و مرج در واگن های مترو !

روزنامه آفرینش نوشت: پدیده ی دستفروشی ، محصول و نتیجه ی شیوع بیکاری در هرجامعه ای است. با توجه به میزان حضوردستفروشان در هر جامعه می توان به نرخ بیکاری و بحران حاصل از این ناهنجاری پی برد.

دستفروشی، فی نفسه به عنوان آخرین راه چاره برای تامین معاش، قابل
پذیرش و اغماض است
.

اما شیوع و رواج لجام گسیخته ی آن در واگن های مترو به پدیده ای
ناهنجار و پردردسر و غیر قابل کنترل بدل شده است. نقل و انتقال با مترو علاوه بر
این که هزینه ی کمی برای شهروندان دارد، آنان را از اتلاف وقت در ترافیک داخل شهر
و اتوبان ها و خیابان ها نجات می دهد
.

اما در چند سال اخیر، مسافرت با مترو، خود به نوعی معضلِ آسیب زا بدل
شده است
. در حالی که اکثر مسافران ، کارمندان و
کارگران هستند، در دقایق حضور در مترو خواهان آرامش و تمدد اعصاب و سکوت می باشند،
اما متاسفانه حریم عمومی مترو که به همه ی شهروندان تعلق دارد و نیز قوانین وشرایط
ویژه آن ، با هجوم دستفروشان به داخل واگن ها، به شدت آسیب دیده است
.

خرید و فروش در واگن های متراکم و حضور دستفروشان با ساک ها و چمدان
ها و بسته های بزرگ و حجیم نه تنها سفر و پیاده و وسوار شدن مسافران را مختل کرده
، بلکه همهمه و تبلیغات آنان برای فروش کالا، آرامش مسافران را مختل نموده است
.

درست است که بسیاری از این افراد به دلیل بیکاری و سختی معیشت ناچاراز
دستفروشی اند، اما رواج بی اندازه و شیوع غیر قابل کنترل این پدیده ، به یک معضل بزرگ
بدل شده و کم کم صدای اعتراض مسافران ، دارد به فریادهای اعتراض و درگیری های
فیزیکی تبدیل می شود. چرا که برخی از کالاهایی که دستفروشانِ به خصوص خانم عرضه می
کنند و نیز نحوه ی عرضه از سوی این زنان ، نوعی ناهنجاری در بافت خود دارد که با
اخلاقیات و عرف حاکم بر جامعه همخوانی ندارد. ضمن این که کالای عرضه شده توسط
بسیاری از این دستفروشان یا غیر استاندارد است و در کارگاه های حاشیه شهر و در
شرایط غیر بهداشتی تهیه می شود و یا از طریق قاچاق تامین می شود
.

البته گاهی در برخی از ایستگاه ها غرفه هایی برای عرضه ی کالا، برپا
می شود، ولی بسیاری از دستفروشان از نرخ بالای اجاره این غرفه ها ناراضی اند و
معتقدند اجاره بهای غرفه ها با درآمد روزانه ی آنان همخوانی ندارد و استفاده از
غرفه ها برای آنان به صرفه نیست. در حالی که با فروش کالا به صورت سیار و در واگن
ها چندین برابرفروش دارند و ناچار از پرداخت اجاره نیستند و کالای مورد فروش شان
نیز کنترل نمی شود
.

با توجه به معضل فراگیر و آسیب رسان بیکاری که دامن جامعه را گرفته،
می توان برای کنترل این پدیده، راهکارهای نوینی اندیشید. روش های کارآمد ، عملی و قابل
دسترسی که منافع چندسویه این پدیده را تامین کند و از ضرر و زیان های اقتصادی و
اخلاقی و عرفی آن بکاهد. چرا که تجربه نشان داده است برپایی غرفه های گاه به گاه و
موسمی ، چندان مورد استقبال قرار نمی گیرد .ضمن این که بسیاری از این دستفروشان،
از روش سیار و واگن به واگن خود،چنان درآمدهایی دارند که حاضر به اسکان در غرفه ها
و منتظر مشتری ماندن نیستند
.

البته پدیده ی زیاده خواهی، مشکلی است که بر تمام سطوح اقتصادی ،
فرهنگی و اجتماعی ما حاکم است و برای بررسی علل و عوامل آن ورود صاحبنظران ضرورتی فوری
به نظر می رسد
.

مطالب پیشنهادی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

دکمه بازگشت به بالا