پرشیا قره گوزلو متولد۱۳۵۳است که در سال ۱۳۷۸ کارشناسی ارشد معماری را در دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز به پایان رسانده، پایان نامه او تالار و شورای شهر یزد بوده است.
از سال ۱۳۷۶ کار حرفه ای را در دفاتر مهندسین مشاور آغاز کرد . در سال ۱۳۸۶ تا ۱۳۹۴ دفتـر شخصی خود با نام فراگرد معماران را تأسیس و از سال۱۳۹۴ تاکنون همکار مؤسس و عضو هیأت مدیره دفتـر معماری، طراحی شهری و منظر “بُن ارک” ( بنیان ارک شهر و معماری) بوده است. این دفتر با تمرکز بر طراحی و مطالعات معماری، طراحی شهری و طراحی منظر توسط بهزاد اتابکی در ۱۳۷۷ با نام بهزاد اتابکی استودیو تأسیس شده بود و در سال ۱۳۹۴ با پیوستن پرشیا قره گوزلو و رشد دفتر و حیطه فعالیتی آن به دفتر معماری، طراحی شهری “بن ارک” تغییر نام داد. او در زمینه‌های طرح و مطالعات، برنامه‌ریزی و امکان سنجی معماری و شهرسازی، طراحی و مدیریت اجرایی پروژه های معماری، معماری منظر و معماری داخلی تجربه اندوزی کرده و همچنان مشغول به فعالیت است. در سال ۱۳۹۴ پس از کسب رتبه اول مسابقه، به همراه بهزاد اتابکی، نـماینده معماری ایران و مدیر هنری پاویون ملی ایران در بینال معماری ونیز ۲۰۱۶ بود. وی در مسابقات معماری متعددی شـرکت داشته که در تعدادی از آنـها برگزیده شده است، همچنین علاوه بر فعالیت حرفه‌ای، حدود ده سال به تدریس در دانشـگاه بوده است.
او همچنین از سال ۱۳۹۲ فعالیت خود با مؤسسه تهران، مطالعات کلانشهر آغاز نمود و هم اکنون از مدیران آن مؤسسه می باشد و درزمینه های بینارشته ای معماری، شهرسازی، جامعه شناسی و هنر، فعالیت های اجرایی و مطالعاتی داشته است.
علاوه بر طراحی، نظارت و اجرای بیش از دویست پروژه مسکونی، اداری، تجاری، طرح های بازآفرینی شهری و طراحی منظر که از شاخص ترین آنها در (طراحی منظر و راهبری توسعه و هدایت دریاچه چیتگر و محور چهارباغ و ساماندهی محور فخررازی و بافت تاریخی شهر سقز) می باشد، در مسابقه‌های معماری و شهرسازی داخلی و خارجی متعددی برنده و تقدیر شده است، از آن جمله اند: نامزدی جایزه معماری آقاخان و فینالیست فستیوال جهانی معماری (WAF).
ساخت و سازهای تمدن ساز به چه معناست؟
مفهوم تمدن و تعریف آن در دوران معاصر نسبت به جوامع پیشین تمدنی پیچیده است. امکان ارتباطات سریع در عصر دیجیتال، تکثر فرهنگی و تنیده شدن آن در مناسبات فرهنگی که معماری یکی از اشکال بروز آن است پیچیده تر از قبل شده و ما با شرایطی روبرو هستیم که ممکن است پاسخگو کردن جوامع نسبت به وظیفه تمدن سازی از نوع تاریخی آن دیگر ممکن نباشد.
در حالی که تمدن غرب با در دست داشتن سرمایه، دانش و تکنولوژی روز تعیین کننده بسیاری از مناسبات جهانی است، اما در لایه های زیرین “سیاست هویت” نیز شکل گرفته است که در سالهای اخیر صدای آن بیش از پیش شنیده می شود. جوامع با هویت هایی برجسته از لحاظ تکثرفرهنگی که در گسترش سریع دوره مدرن بدون تطبیق آن فرهنگ با جوامع خویش در نوعی گیجی به سر می بردند، به دنبال راه حل های جدید هستند. علاوه بر آن اکنون با جامعه مدنی مواجه هستیم که مجموعه ای از نهادها و سازمانهای مردمی را در برمی گیرند که تجلی خواسته و آرزوهای مردم است و می‌خواهند آن را در زندگی روزمره خود لمس کنند و معماری یکی از آنهاست. معماری در یک زمانی صرفا یک پناهگاه و محل سکونت برای بشر اولیه بوده است، هم اکنون، خواست انسان از سکونتگاه و در تعریفی دقیق تر زیستگاه تغییر کرده است و به ترکیبی از سکونتگاه و فضای عمومی یعنی تعادل بین توده و فضا رسیده که تجلی آن در شهرهاست . اکنون نمی توانیم از ساختمان ها به عنوان کاربری های مختلف مانند، اداری، مسکونی، آموزشی … که بخش از نیازهای افراد را برطرف می کند به تنهایی یاد کنیم. علاوه بر ترکیب این کاربری ها در شهرهای امروزی به عنوان یک منظر تمدنی فضاهای خالی اهمیت پیدا کرده است، حرکت در شهرها و موضوع حمل نقل و انتقال به حومه ها، فضاهای سبز،تفریح و لذت فراغت در فضای عمومی و شناخت آنها اهمیت پیدا کرده است.تفاوت کلانشهرهایی که الگوهای معاصر تمدنی هستند مانند، لندن برلین نیویورک با تهران کاملا واضح است. یک شهروند برلینی از خانه به عنوان محل ارامش و سکونت بهره می برد و عرصه های عمومی مکان رشد و فراغت او هستند، در حالی که اکثر شهروندان تهرانی نه تجربه زیست در خانه ای با مفهوم آرامش را لمس می کنند و نه عرصه های عمومی مکان بالیدن آنهاست.
وظیفه ما به عنوان معمار؛ مداخله، اندیشیدن و طراحی و ایجاد تعادل بین خواست مردم در یک زندگی شهری سالم است که جز با تعادل نسبت ساخت بناها و عرصه های عمومی به دست نمی آید و فراتر از برآوردن نیازهای اولیه است. و اینجاست که دیسیپلین معماری با طراحی شهری، طراحی منظر و شهرسازی، جامعه شناسی و اقتصاد شهری برای حل مسئله کلانشهرها تلاقی می کند، کلانشهرهایی که مفاهیم امروزی تمدن در آنها جریان دارند.
نظر شما درباره معماری بومی و محلی چیست؟
بستر تمدن تاریخی ایرانی جلوه ای درخشان از معماری بومی نسبت به اقلیم و فرهنگ های متفاوت است. به غیر از مقاطع مختلفی از تأخیر در روند جنگ و قحطی عملا دچار گسست خاصی نشد. حتی در دوره مدرن معماری ایران که در دهه سی و چهل شمسی شروع شد، نوع زیست دگرگونه شده در شهرها که اول در تهران بروز یافت در زمان کوتاهی به نوعی معماری بومی دوره مدرن گرایش پیدا کرد. آنچه امروز در جوامع مختلفی از دنیا مانند ویتنام، هند، برزیل و کشورهایی که روند توسعه را طی می کنند، مشاهده می کنیم، بازگشت معماران به نوعی معماری منطقه‌ای با نیازها و اندیشه معاصر است. کمبود منابع، مفاهیم توسعه پایدار ،گرم شدن زمین و گرایش به مصالح بومی، آنها را به تکرار و تقلید از معماری بومی- تاریخی وادار نکرده است، بلکه به دنبال پاسخ های نو به سوالات پیچیده در بسترهای امروزی همراه با این دغدغه ها هستند.
به نظر شما چه چالش‌هایی در طراحی فضاهای شهری وجود دارد؟
طراحی شهری، حتی بیش از معماری با مجموعه ای از ساختارهای سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و هنری که زیر مجموعه یک نظم اجتماعی شهری است، ارتباط دارد. از معایب طرح های شهری در ایران، نحوه تصمیم سازی از بالا برای نیازهای طراحی شهرهاست. این دولت و شهرداری ها هستند که خواستهای خود را مطرح می کند و بودجه شکل دادن به آن را دارند و اکثر این تصمیمات خارج از پژوهش و مشورت با نهادهای مردمی صورت می گیرد. در حال حاضر افتراق عظیمی بین خواست دولت و جامعه مدنی به وجود آمده است. پروژه های عرصه های عمومی عملا متوقف مانده و به دلیل کسری بودجه و سو مدیریت، به دهه هفتاد شمسی رجعت کرده ایم و خدمات شهری در اولویت قرار گرفته است. شهرها در ایران طرح جامع و تفصیلی دارند و درسلسله مراتبی بالاتر، دولت موظف به انجام طرح هایی است که سالهاست اجرا نشده اند یا خاک می خورند. معدود پروژه های در دست اقدام نیز یا موازی در ارگان دیگری در حال انجام است یا بودجه در نظر گرفته شده به اندازه کافی نیست و به بهره برداری نمی رسد. بی تردید در حال حاضر در غم انگیزترین دوران طراحی شهری در ایران و در مرتبه ای بالاتر شهرسازی و برنامه ریزی شهری در ایران هستیم.
