مهلت ثبت نام نامزدهای انتخابات سازمان نظام مهندسی ساختمان کشور به پایان رسید و این انتخابات وارد فاز دوم خود یعنی احراز و یا به تعبیری تایید صلاحیت داوطلبان شد. اما آنچه که بیش از خبر انصراف تعدادی از هیات مدیره های سابق از کاندیداتوری به چشم آمد ثبت نام تعدادی از وزرای سابق بود که از میان آنها می توان به این سه شخص اشاره کرد: اکبر ترکان، احمد خرم و علی نیکزاد.
ورود این سه مرد از
آن جهت حایز اهمیت است که ترکان و خرم؛ وزیر راه و ترابری و نیکزاد وزیر راه و
شهرسازی بوده اند اما نکته مهمتر اینکه هر کدام در دولتی خاص و با تفکری خاص به
وزارت پرداخته اند که اکبر ترکان از دولت سازندگی هاشمی رفسنجانی، احمد خرم از
دولت اصلاحات و علی نیکزاد از دولت مهرورز احمدی نژاد شناسنامه اخذ کرده اند و
هرگاه این سه به امری ورود کنند نمی توانند فارغ از آن عقبه فکری و کاری خود مورد
قضاوت باشند که در این نوشتار مورد بررسی قرار می گیرد.
سازمان نظام مهندسی
ساختمان کشور به عنوان نهادی حرفه ای و غیر انتفاعی تعریف می شود که به نوعی بازوی
اجرایی وزارت راه و شهرسازی در پیاده کردن قوانین و مقررات ملی ساختمان محسوب می
شود اما عضویت بیش از ۳۰۰ هزار نفر از مهندسان کشور در این تشکل، فارغ از وزن و
سمت و پیشه هر یک از آنها، به تنهایی کافی است تا بتواند به عنوان تشکلی تاثیر
گذار و ذی نفوذ چه در سطح محلی(استانی) و چه در سطح ملی(کشوری) به ایفای نقش
بپردازد و از آنجا که ریاست این سازمان با واسطه از طرف وزیر تعیین و از رئیس
جمهور حکم می گیرد خود صاحب جایگاهی ویژه خواهد بود که عموما بیش از آنکه افراد
صرفا حرفه ای به این جایگاه تکیه بزنند تم سیاسی در رزومه کاری آنها پررنگ تر است.
با این مقدمه شاید بهتر بتوان به تحلیل و بررسی ورود این سه به کارزار انتخابات
نظام مهندسی پرداخت.
اکبر ترکان؛ وزیر
راه و ترابری دولت دوم سازندگی که توانست با روی کار آمدن دولت یازدهم دوباره و با
توانی مضاعف به عرصه دولت وارد شود و با عنوان مشاور ارشد رئیس جمهور، همزمان
ریاست سازمان نظام مهندسی را بر عهده گیرد و ثبت نام او در این انتخابات حکایت از
این دارد که در عالم احتمال، همچنان قصد ماندن و حضور در سازمان را دارد و همچنان
رقیبی جدی و مهم برای دوره بعدی ریاست سازمان خواهد بود.
احمد خرم؛ وزیر راه
و ترابری دولت اصلاحات که فرجام او به استیضاح در مجلس هفتم کشید و پس از آن کمتر
در رده های ارشد مدیریتی دیده شد. شاید از مهمترین کارهای او در دوره وزارتش بتوان
به افتتاح فرودگاه امام اشاره کرد که پس از سه دهه راه اندازی شد و ورود او به
عرصه انتخابات نظام مهندسی ساختمان کشور را می شود به عنوان نماینده دولت اصلاحات
تعبیر کرد.
علی نیکزاد؛ با سمت
وزیر مسکن در دولت عدالت محور کار خود را آغاز کرد و مدتی هم سرپرست وزارت راه و
شهرسازی بود تا با ادغام جنجالی این دو وزارتخانه توانست لقب اولین وزیر راه و
شهرسازی را به نام خود ثبت کند. نام او چنان با مسکن مهر عجین شده است که بعید
بتواند از سایه این طرح خارج شود و حالا او نیز به عنوان وزیر پیشین اعلام نامزدی
کرده است.
صرف ورود این سه به
کارزار انتخابات نظام مهندسی ساختمان کشور به عنوان شخصیت حقیقی که سبقه وزارت
مرتبط در کارنامه خود دارند به احتمال زیاد خیلی تاثیر گذار نیست اما وقتی آنها به
عنوان نمایندگان سه تفکر مجزا و مستقل مورد بررسی قرار می گیرند نشان می دهد که
حضور آنها فقط حضور ترکان، خرم و نیکزاد نیست بلکه طیفی از نیروهای نظام مهندسی در
پشت این سه وزیر سابق قطب بندی می شوند که هریک دارای خاستگاه فکری خاص خود هستند
و ورود این سه نفر را باید به ورود سه گروه تعبیر کرد که اگر فقط دیدگاه های حرفه
ای و فنی داشته باشند می تواند به لحاظ جایگاه و به لحاظ بهره مندی از تمام ظرفیت
اعضای سازمان نقش موثری در رشد و اعتلای این نهاد غیرانتفاعی حرفه ای داشته باشد.
اما در نقطه مقابل، ورود نگاه سیاسی و تفکرات سیاسی می تواند این سازمان را از نظر
فنی و فعالیت های مرتبط با حرفه از حیز انتفاع خارج کند. هرچند طبق روال سابق،
ریاست سازمان نظام مهندسی را همواره شخصیت های سیاسی بر عهده داشته اند اما حضور
این اشخاص زمانی می تواند مفید و موثر باشد که در راستای تقویت فنی و اعتلای نقش و
جایگاه مهندسان و اعضای سازمان گام بردارند در غیر این صورت شاید ترجیح جامعه
مهندسان برای تصدی این پست افراد با پیشینه صرفا فنی و اجرایی باشد نه دولتمردان
سابق!
با توجه به نکات
بالا می توان گفت با ورود این اشخاص به طور رسمی، بازی بزرگان آغاز شده است و باید
این ورود و این حضور را به فال نیک گرفت و حضور و مشارکت حداکثری اعضای سازمان در
هنگام رای گیری و برگزاری شفاف و قانون مدارانه انتخابات توسط وزارت راه و شهرسازی
می تواند نوید فصلی نو در این سازمان باشد. در ضمن نباید فراموش کرد که ورود و
حضور افرادی با این سبقه و پشتوانه حکایت از آن دارد که به رغم تمام کمی ها و
کاستی هایی که عنوان می شود، سازمان نظام مهندسی ساختمان کشور از جایگاه مناسب و
قدرتمندی در سطح محلی(استانی) و ملی(کشوری) برخوردار است و لازم است که با مدیریت
صحیح از پتانسیل های این نهاد به خوبی و درستی استفاده شود.
