ﻧﮕﺎهی ﺑﻪ ﻭﻳﮋگی‌ها ﻭ ﻣﻌﻴﺎﺭﻫﺎی ﺍقلیمی ﺗﺎﺛﻴﺮﮔﺬﺍﺭ ﺑﺮ ﺷﻜﻞ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺑﻨﺎﻫﺎی ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳز
ﺷﻜﻞ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﻭ ﻧﻮﻉ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻋﻮﺍملی ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻓﺮﻫﻨﮓ، ﻣﻌﻴﺸﺖ، ﻣﻜﺎﻥ ﻭ ﺍﻗﻠﻴﻢ، ﺩﺳﺘﺨﻮﺵ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ یکیﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻣﺬﻛﻮﺭ، ﺩﺭ ﺷﻜﻞدهی ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮﺩﻩ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻳﻜﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺑﻨﺎﻫﺎی ﺍﻛﺜﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎی ﻗﺪیمی ﻛﺸﻮﺭ ﮔﻮﺍهی ﺑﺮ ﻫﻤﺴﺎﺯی ﻭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭی ﺁن‌ها ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻣﻨﻄﻘﻪ است.
ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺗﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺎﻋﺪﻩ مستثنی ﻧﺒﻮﺩﻩ، ﻭﻟﻲ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮﮊیﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺭﻭﺍﺝ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﻭﺍﺭﺩﺍتی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻧﺴﺨﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯ ﺩﺭ ﻧﻘﺎﻁ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ ﻣﻼﺣﻈﺎﺕ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی ﻭ ﺳﻮدﮔﺮﺍیی ﻭ… ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺑﺮخی ﺍﺯ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻛﻠﻴﺪی ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻼﺣﻈﺎﺕ ﺍقلیمی ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮشی ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﺑﺮﺧﻲ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻟﺤﺪﺍﺙ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ، ﺑﺎ ﻣﻌﻤﺎﺭیﻫﺎی ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺪﺭﻥ ﻭ ﻏﻴﺮ ﺑﻮمی، ﻣﺼﺪﺍﻗﺎﺕ ﺧﻮبی ﺑﺮای ﺍﻳﻦ ﺍﺩﻋﺎﺳﺖ.
ﺩﺭ معماری جدید به ﻣﻼﺣﻈﺎﺕ ﺍقلیمی ﻭ ﺯﻳﺴﺖ ﺑﻮﻡ ﺍﻧﺴﺎن‌ها ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻛﺎﻫﺶ ﻣﺼﺮﻑ ﺳﻮﺧﺖ ﺗﺎ ﭼﻪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؟
ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﻭ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻭ محیطی گرفته است. ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻳﻜﻪ علیﺭﻏﻢ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺧﺸﻚ، ﻋﻮﺍملی ﭼﻮﻥ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺁﻥ ﻭ ﻭﺟﻮﺩ ﻛﻮه‌های ﺑﺎ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﺷﺮقی- ﻏﺮﺑﻲ ﺩﺭ بخش‌های ﺷﻤﺎﻟﻲ ﻭ ﻣﺮﻛﺰی ﻛﺸﻮﺭ، ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﺗﻨﻮﻉ ﺍقلیمی ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﭼﻬﺎﺭﻓﺼﻞ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻫﻢ ﺯﻳﺴﺘﻲ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻭ ﺍقلیمی ، ﻣﺒﺪﻝ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ مهم‌ترﻳﻦ ﺗﺪﺍﺑﻴﺮ ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﻭ ﺷﻬﺮﺳﺎﺯی ﺷﺪﻩ که ﻃﺮﺍﺣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻠﺰﻡ ﺑﻪ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﺻﻮﻝ ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺧﺎﺻﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺻﻨﻌﺘﻲ، ﺩﺭ ﺑﺴﻴﺎﺭی ﺍﺯ ﻧﻘﺎﻁ ﺟﻬﺎﻥ، ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻣﺘﻜﻲ ﺑﺮ ﻣﺤﻴﻂ ﺯﻳﺴﺖ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺤﻴﻄﻲ ﺣﺎﻛﻢ ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺁن‌ها ﺍﻟﻬﺎﻡ ﻣﻲﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺎﻻﺗﺮﻳﻦ ﻧﻤﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ ﻭ ﻛﺸﻤﻜﺶ ﺑﻴﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﻣﺤﻴﻂ ﺯﻳﺴﺖ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺷﻜﻞ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎی ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻛﻞ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﻳﺪ. ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﺟﺮﺍﺕ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺭﺍ مهم‌ترین ﻋﺎﻣﻞ ﺑﺮﺍی ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻭ ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺷﻬﺮی ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﻣﺎﻥﺩﻫﻲ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺷﻬﺮی، ﻣﻬﺎﺭ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺯ ﻃﺮﻕ ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻣﺜﻞ ﺟﻬﺖﮔﻴﺮی ﺻﺤﻴﺢ ﺷﺮﻳﺎﻥﻫﺎ، ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺟﺪﺍﺭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌ها ﻭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﮔﻴﺎﻫﻲ ﻭ… ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﻛﺸﻒ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺧﺼﻪﻫﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺑﻜﺎﺭﮔﻴﺮی ﺭﻭﺵﻫﺎی ﺻﺤﻴﺢ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺍقلیمی ، ﻋﻤﻼً ﺗﺤﻮﻝ ﻭ ﺗﻜﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻛﺎﻟﺒﺪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌های ﺷﻬﺮی ﻭ ﺭﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﻣﻮﺟﺐ ﮔﺮﺩﺩ.
ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺗﻨﻮﻉ ﺍقلیمی ﻭ ﺗﻨﻮﻉ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺷﻜﻠﻲ ﺭﺍ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻳﺠﺎی ﻛﺸﻮﺭ، ﺗﺎ ﺩﻫﻪﻫﺎی ﺍﺧﻴﺮ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻗﺎﺟﺎﺭﻳﻪ، ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻧﻤﻮﺩ. پس ﺍﺯ آن ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﺷﺪﻥ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺑﺨﺶ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻭ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ، ﺷﻴﻮﻩﻫﺎی ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﻓﺮﺁﻳﻨﺪ سنتی ﺧﺎﺭﺝ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺮﺧﻪ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ.
ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺭﺯﺵ ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺗﺎ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺒﻚ ﻭ ﺷﻜﻞ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺑﻨﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎی ﻫﻤﺴﺎﺯی ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻭ ﺯﻳﺴﺘﻲ ﻭ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺭﻓﺎﻩ ﻭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ، ﺑﻠﻜﻪ ﻭﺍﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻠﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺳﻴﺎﺳﻲ، ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی، ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺯﻣﻴﻦ، ﺑﻮﺭﺱ ﺑﺎﺯی ﺯﻣﻴﻦ ﻭ… ﺑﺎﺷد.
سود،جای آرامش را در معماری جدید گرفته است
ﺍﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻧﮕﺮﺵ ﺑﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺤﻠﻲ ﺑﺮﺍی ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﺑﻪ ﻛﺎﻻی ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺟﻬﺖ ﭘﻮلسازی ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﺳﺎﺯی‌های ﺍﺧﻴﺮ، ﺗﺒﻌﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩی ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻭ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﻤﻮﺩ. ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻳﻜﻪ ﻋﺪﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻭ ﻣﻼﺣﻈﺎﺕ ﺧﺎﺹ ﺍقلیمی ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻭ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻧﺴﺨﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯ ﻭ ﺷﻜﻞ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﻳﻜﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍی ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﻭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺍقلیمی ﻛﺸﻮﺭ ﺳﺒﺐ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﺗﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺁﺳﺎﻳﺶ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﻜﻪ ﻣﺴﻜﻦ ﻭ ﺷﻜﻞ ﺁﻥ، ﺧﻮﺩ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺑﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺍﺻﻠﻲ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺗﻨﺶ ﻭ ﻧﺎﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﺮﺍی ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﺁن‌ها ﮔﺮﺩﺩ.
ﺑﻨﺎﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﻮﻡ ﺍﻧﺮﮊی ﻛﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ
ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺁﻣﺎﺭ ﻣﻮﺟﻮﺩ، ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﺼﺮﻑ ﺍﻧﺮﮊی ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ۵ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﺼﺮﻑ ﺟﻬﺎﻧﻲ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﻨﺎﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺑﺎ ﻛﺎﺭﺑﺮی ﻏﻴﺮﻣﻨﻘﻄﻊ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﻮﻡ ﺍﻧﺮﮊی ﻛﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ، ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﻫﺎی ﺍﺧﻴﺮ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻛﺸﻮﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﻤﺘﺮ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯی ﻧﻴﺎﺯﻫﺎی ﺍقلیمی ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺻﺮﻓﺎً ﺳﻮﺩ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻭ ﻫﺰﻳﻨﻪ ﻛﻤﺘﺮ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﺍﺻﻠﻲ ﻣﺴﺌﻮﻻﻥ ﻭ ﻣﺘﻮﻟﻴﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
معماری سنتی و مدرن تبریز
ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻼﻥ ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺍﺻﻠﻲ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﺎﻧﻮﻥﻫﺎی ﺷﻜﻞﮔﻴﺮیﮔﻮﻧﻪﻫﺎی ﻣﺘﻨﻮﻉ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺑﺎﻓﺖ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻭ ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥﻫﺎی ﺗﺎﺑﻊ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺣﺎﻛﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻳﻜﻲ ﺍﺯ مهم‌ترﻳﻦ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﮔﺬﺍﺭ ﺑﺮ ﺷﻜﻞ ﺑﻨﺎﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻓﺖﻫﺎﺳﺖ.
ﺁﻳﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺟﺪﻳﺪ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌های ﻣﺪﺭﻥ، ﻫﻤﺴﺎﺯی ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﺍﺯ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﺳﺎﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺴﺎﺯی، ﺑﻪ ﭼﻪ ﺷﻜﻞ ﻭ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪی ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﺍقلیمی ﻏﻠﺒﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺗﻮﺍن‌ها ﻭ ﭘﺘﺎﻧﺴﻴﻞﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﺤﻴﻂ ﻭ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﻳﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌هاﻳﻲ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺳﻤﺒﻞﻫﺎی ﻣﻌﻤﺎﺭی ﻭ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯ سنتی ﻭ ﻣﺪﺭﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻭ ﺑﺮﺍی ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻭ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺳﻌﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺍﻟﮕﻮﻫﺎی ﻣﺮﺟﻊ، ﺑﻪ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺗﻔﺎﻭت‌های ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺑﻨﺎﻫﺎی سنتی ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻭ ﻧﺤﻮﻩ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺣﺎﻝ ﻭ ﺑﻨﺎﻫﺎی ﻣﺪﺭﻥ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ ﻭ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺁﻥ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻭﻳﮋﮔﻲﻫﺎی ﻛﺎﻟﺒﺪی ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎی سنتی ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍی ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺍﻛﺜﺮﺍً ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻴﻦ ﺁن‌ها ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺩﺭﺻﺪ ﺟﺬﺏ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻛﻤﺘﺮﻳﻦ ﺳﺎﻳﻪ ﺗﺮﻛﻴﺒﻲ ﺭﺍ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻨﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺟﻬﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌ها ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺷﺮﻗﻲ-ﻏﺮﺑﻲ ﺍﺣﺪﺍﺙ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻧﻮﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﻳﻲ ﻭ ﺍﻧﺮﮊی ﺗﺎﺑﺸﻲ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ، ﺷﻜﻠﻲ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﺎ ﻧﻤﺎی ﺟﻨﻮﺑﻲ ﻭﺳﻴﻊ ﻭ ﻧﻤﺎی ﺷﺮﻗﻲ ﻭ ﻏﺮﺑﻲ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻛﻮﭼﻜﺘﺮی ﺑﻪ ﻧﻤﺎی ﺟﻨﻮﺑﻲ است.
ﻣﻌﺎﺑﺮ ﻭ ﺩﺳﺘﺮﺳﻲﻫﺎی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺤﻼﺕ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﻨﺎﻫﺎ ﻭ ﺣﺠﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﻧﻘﻠﻴﻪ ﺳﺎﻛﻨﻴﻦ، ﻧﺴﺒﺎﺗﺎً ﺑﺎﺭﻳﻚ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺷﺎﻣﻞ ﺩﺳﺘﺮﺳﻲ ﺳﻮﺍﺭﻩ ﻭ ﭘﻴﺎﺩﻩ است. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺭﺍه‌های ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺩﻳﮕﺮی ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﺎﻓﺖ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﻣﺤﻼﺕ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﻭ ﺑﺎ ﭘﻴﭻ ﻭ ﺧﻢ ﻭ ﺑﺼﻮﺭﺕ ﻧﺎمتقاﺭﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻮﭘﻮﮔﺮﺍﻓﻲ ﺯﻣﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﺍﺭﺍی ﺍﺧﺘﻼﻑ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﻣﺨﺘﺼﺮی ﺩﺭ ﺟﺎﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ است ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮﺭﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻫﻮﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﻌﺎﺑﺮ ﻭ ﻛﻮﭼﻪﻫﺎ ﻣﻲﮔﺮﺩﺩ. ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی سنتی ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﺼﻮﺭﺕ ﺗﻴﭗﻫﺎی ﻣﺘﺸﺎﺑﻪ ﺑﺎ ﻣﺘﺮﺍﮊﻫﺎ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎی ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻣﺘﺸﻜﻞ ﺍﺯ ﺣﻴﺎﻁ ﻣﺮﻛﺰی، ﺳﺮﺩﺭﺏ، ﻫﺸﺘﻲ، ﺭﺍﻫﺮﻭی ﻭﺭﻭﺩی، ﺣﻮﺿﺨﺎﻧﻪ، ﻃﻨﺒﻲ ﻛﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺷﺎﻣﻞ ﻳﻚ ﻃﻨﺒﻲ ﺍﺻﻠﻲ ﭼﻨﺪ ﺩﺭﺑﻲ ﺩﺭ ﻇﻠﻊ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﻭ ﻃﻨﺒﻲﻫﺎی ﺟﺎﻧﺒﻲ ﺩﺭ ﺍﺿﻼﻉ ﺷﺮﻗﻲ ﻭ ﻏﺮﺑﻲ، ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭ، ﺣﻴﺎﻁ ﻭ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﻭ ﮔﺎﻫﺎً ﺍﺻﻄﺒﻞ است.
ﺩﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺎﻫﺎ، ﺑﺮﺍی ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﺑﻴﻦ ﺩﺍﺧﻞ ﻭ ﺧﺎﺭﺝ ﺑﻨﺎ، ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎی ﻛﻮﭼﻚ ﺑﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻛﻢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺮﺍی ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺍﻧﺮﮊی ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﺣﺎﺻﻞ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﻧﻮﺭﮔﻴﺮی ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺟﺒﻬﻪﻫﺎ، ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎی ﺑﺎ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻧﻴﺰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻞ ﺩﺭ ﺳﺎﺯﻩﻫﺎی سنتی، ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﻗﺎﺑﻞ ﺭﻭﻳﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺩﺭ ﺿﻠﻊ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺣﻴﺎﻁ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﻫﺎی ﻣﻌﺮﻭﻑ سنتی ﻛﻪ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻮﺯﻩ ﺳﻨﺠﺶ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺗﺎﺳﻴﺲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍی ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ، ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﻭ ﻛﺸﻴﺪﻩﺗﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺿﻤﻨﺎً ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺑﺎﺩﻫﺎی ﺳﺮﺩ، ﻳﻌﻨﻲ ﺿﻠﻊ ﺷﺮﻗﻲ ﻭ ﺷﻤﺎﻝ ﺷﺮﻗﻲ ﻧﻴﺰ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﺑﺮﺭﺳﻲﻫﺎی ﺑﻌﻤﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﺤﻼﺕ ﻭ ﺑﻨﺎﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻟﺤﺪﺍﺙ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺣﺎﻛﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺎﻫﺎ، ﺟﻬﺖ ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎ ﻭ ﺍﺑﻌﺎﺩﺷﺎﻥ، ﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ، ﺑﻠﻜﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺷﻨﺎﺧﺘﻲ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺍﺷﺮﺍﻓﻴﺖ ﻭ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻗﺮﺍﺭﮔﻴﺮی ﺑﻨﺎﻫﺎ ﻭ… ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﻲ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺤﻞ ﻭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻌﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺠﺰ ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﻣﻮﺭﺩ، ﻧﻘﺶ ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﻋﻠﻲ ﻫﺬﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ ﻧﻴﺰ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻋﺮﻳﺾ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺟﻬﺖ ﮔﻴﺮی ﻣﻌﺎﺑﺮ ﻭ ﺩﺳﺘﺮﺳﻲﻫﺎی ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻟﺤﺪﺍﺙ، ﺍﺯ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮ هم‌ساﺯی ﺑﺎ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭی ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺷﻜﻞ ﺷﻨﺎﺳﻲ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺑﺎفت‌های سنتی ﻭ ﻣﺪﺭﻥ
ﺟﻬﺖﮔﻴﺮی ﺍﺑﻨﻴﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺍﺻﻞ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺩﺭ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪی ﻭ ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ، ﻧﻘﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻤﻲ ﺩﺭ ﻫﺪﺍﻳﺖ ﺑﺎﺩ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﻓﻀﺎی ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺩﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﭘﻼﻥ، ﻓﺮﻡ ﻭ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻗﺮﺍﺭﮔﻴﺮی ﺑﻨﺎ، ﺳﻄﻮﺡ ﺟﺎﻧﺒﻲ، ﺗﻘﺴﻴﻢﺑﻨﺪی ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺩﺍﺧﻠﻲ، ﺷﻜﻞ ﺑﺎﻡ ﻭ ﻋﻨﺎﺻﺮی ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﻳﻮﺍﻥ، ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﻛﻠﻲ، ﻛﻠﻴﺖ ﻓﺮﻡ ﻭ ﻛﺎﻟﺒﺪ ﺑﻨﺎ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧﻮﻉ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﻜﺎﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﻭ ﺟﺪﻳﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺁن‌ها ﻣﻲ ﭘﺮﺩﺍﺯﻳﻢ.
ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺑﻨﺎﻫﺎی سنتی ﺩﺭ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺳﺮﺩ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺤﺼﻮﺭ ﺑﺎ ﺣﻴﺎﻁ ﻣﺮﻛﺰی است ﻛﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﻀﺎﻫﺎ ﺩﻭﺭ ﺗﺎ ﺩﻭﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﻴﺎﻁ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺎﻫﺎ ﺩﺍﺭﺍی ﭘﻼﻥ ﻣﻨﺴﺠﻢ ﻭ ﺑﺎﻓﺖ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻓﺮﻡ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺳﻄﺢ ﺗﻤﺎﺱ ﺟﺪﺍﺭﻩ ﻫﺎی ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻨﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻣﺎی ﺧﺎﺭﺝ ﻛﻤﺘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺗﺎ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﺑﺪ. ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺳﻄﺢ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺩﺍﺭﺍی ﭼﻨﺪ ﺩﻫﺎﻧﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺳﻄﺢ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺩﺍﺭﺍی ﺩﻫﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﺍﺻﻠﻲ ﺑﺮﺍی ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺗﺎﺑﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ است.
ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﺑﻨﺎﻫﺎی ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻮﺑﻲ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﺳﺎﺯﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ، ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻲ بیﺗﻮﺟﻬﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻭ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯﻫﺎی ﺍﺧﻴﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻼﺕ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ، ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﻋﻮﺍﻣﻠﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺍﻗﺘﺼﺎﺩی، ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻠﻚ، ﺳﻴﺎﺳﺖﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﺪﻳﺮﻳﺖ ﺷﻬﺮی ﻭ… ﻣﻮﺭﺩ ﻏﻔﻠﺖ ﻋﻤﺪی ﻭﺍﻗﻊ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺗﺎ ﺷﻜﻞ ﺑﻨﺎ ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻭﻟﻴﻪ ﺁﻥ ﻣﺘﺤﻮﻝ ﻭ ﺷﻜﻞ ﺟﺪﻳﺪی ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﭘﻴﺮﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﻭ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯﻫﺎی ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﻧیستﻭ ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﻭ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺍقلیمی ﭘﻴﺮﻭی ﻧﻤﻲﻛﻨﺪ.
سه تیپ بافت مسکونی تبریز
– ﻭﻳﻼﻳﻲ
– ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﺮﺍﻛﻢ ۴ ﺍﻟﻲ ۸ ﻃﺒﻘﻪ
–ﺑﺮﺝ ﻫﺎ
ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻭﻳﮋﮔﻲ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻪ ﺗﻴﭗ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻧﻘﻄﻪ ﻧﻈﺮ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭی ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﺳﺮﺩ ﺣﺎﻛﻢ ﺑﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻲﮔﻴﺮد.
ﻣﺴﺎﻛﻦ ﻭﻳﻼﻳﻲ
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎ ﺣﻴﺎﻁ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺟﺒﻬﻪ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺒﻬﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ است ﻛﻪ ﻧﺤﻮﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮی ﺍﻳﻦ ﺩﻭ، ﺍﺯ ﺩﻭ ﻋﺎﻣﻞ ﻧﻮﻉ ﺗﻔﻜﻴﻚ ﺯﻣﻴﻦ ﻭ ﺍﺻﻞ ﻫﻤﺠﻮﺍﺭی ﺗﺒﻌﻴﻴﺖ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﻧﺤﻮﻩ ﻗﺮﺍﺭﮔﻴﺮی ﻓﻀﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﭗ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍی ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺑﻨﺎﻫﺎ، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﺷﺮﻗﻲ ﻭ ﺣﻴﺎﻁ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﻲ، ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺩﻳﮕﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﻏﺮﺑﻲ ﻭ ﺣﻴﺎﻁ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺷﺮﻗﻲ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻌﺪﺍﺩی ﻧﻴﺰ ﺣﻴﺎﻁ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺮﻛﺰی ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻧﻲ ۳ ﺍﻟﻲ ۸ ﻃﺒﻘﻪ
ﮔﻮﻧﻪ ﺩﻭﻡ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎ، ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ۳ ﺍﻟﻲ ۸ ﻃﺒﻘﻪ است. ﺩﺭ ﻫﺮ ﻳﻚ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﻃﺒﻘﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ۱ ﺍﻟﻲ ۴ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺗﻘﺴﻴﻢﺑﻨﺪی ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺩﺍﺧﻠﻲ ﻫﺮ ﻭﺍﺣﺪ ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺍﺭﮔﻴﺮی ﺍﺗﺎﻕﻫﺎ، ﻗﺴﻤﺖ ﻧﺸﻴﻤﻦ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﻀﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻗﺮﺍﺭﮔﻴﺮی ﺁن‌ها ﺑﺴﺘﮕﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺗﻲ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺍﺯ ﺣﺪﺍﻛﺜﺮ ﻧﻮﺭﮔﻴﺮی ﻭ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪی ﺑﻬﺮﻩﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺷﻤﺎﻟﻲ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﻗﻄﻌﺎﺕ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻛﻤﺘﺮ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎی ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ ﻭ ﮔﺎﻫﺎً ﻛﻤﺘﺮ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺒﻬﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﭗ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎ، ﻭﺍﺣﺪﻫﺎی ﺟﺒﻬﻪ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮﻳﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﺑﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﻭﺍﺣﺪﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﻣﺤﺮﻭم هستند. ﺩﺭ ﺑﺮﺧﻲ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌ها ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎﻳﻲ ﺑﺎ ﺭﻭﺵ ﮔﻠﺨﺎﻧﻪﺍی ﺑﺮﺍی ﻗﺴﻤﺖ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺑﻨﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﺝﻫﺎ
ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺳﺎﺯی ﺑﺮﺝ ﻫﺎی ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ، ﺍﻛﺜﺮﺍً ﺗﻠﻔﻴﻘﻲ ﺍﺯ ﺑﺘﻦ ﺍﻛﺴﭙﻮﺯ ﭼﻜﺸﻲ ﺑﺎ ﺭنگ‌هاﻳﻲ ﺗﻴﺮﻩ (ﻧﻈﻴﺮ ﺭﻧﮓﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ ﻭ ﻃﻮﺳﻲ ﺗﻴﺮﻩ) ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺬﺏ ﺍﻧﺮﮊی ﺑﻴﺸﺘﺮ است ﻭ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺎ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﻭﺭﺗﻦ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻃﻮﻝ ﻋﻤﺮ ﻭ ﻣﻘﺎﻭﻡ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻋﻮﺍﻣﻞ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺑﺮﺍی ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺳﺮﺩ ﺳﻴﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻨﺎﺳﺐ بوده، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻤﺎی ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺳﺮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺭﻧﮓﻫﺎی ﺗﻴﺮﻩ ﭘﻮشش ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻧﺮﮊی ﮔﺮﻣﺎﻳﻲ بیشتری ﺭﺍ ﺟﺬﺏ ﻣﻲﻛﻨﺪ. ﺳﻴﺴﺘﻢ ﮔﺮﻣﺎﻳﺶ ﺩﺭ ﺑﺮﺝﻫﺎ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﻣﻮﺗﻮﺭﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮﻛﺰی ﺑﺎ ﺩﻳﮓ ﺑﺨﺎﺭ ﻭ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺳﺮﻣﺎﻳﺶ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﭼﻴﻠﺮﻫﺎی ﺟﺬﺑﻲ ﻭ ﺑﻮﺳﻴﻠﻪ ﻓﻦ ﻛﻮﺋﻞ است. ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎ ﺍﻛﺜﺮﺍً ﺍﺯ ﻧﻮﻉ ﺩﻭ ﺟﺪﺍﺭﻩ بوده ﻛﻪ ﺩﺭ ﺣﻔﻆ ﺍﻧﺮﮊی ﻭ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﺍقلیمی ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻨﺎﺳﺐ است.
ﺳﻄﻮﺡ ﺟﺎﻧﺒﻲ ﺑﻨﺎﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﻭ ﻣﺪﺭﻥ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ
ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﻣﺤﻼﺕ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ، ﻓﺮﻡ ﺑﻨﺎﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻜﻌﺐ ﻭ ﻣﻜﻌﺐ ﻣﺴﺘﻄﻴﻞ ﺑﺎ ﺑﺎﻓﺖ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﻭ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺟﺎﻧﺒﻲ ﻣﻲﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺮ ﺗﺎﺛﻴﺮﭘﺬﻳﺮی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﻛﻠﻴﻪ ﻋﻮﺍﻣﻠﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺑﺎﺩ، ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺭﻃﻮﺑﺖ، ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺩﻣﺎ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻛﺎﻫﺶ ﻧﺴﺒﺖ ﺳﻄﺢ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩﻫﺎی ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﺠﻢ ﻣﻔﻴﺪ است ﺗﺎ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻧﻔﻮﺫ ﻫﻮﺍی ﺳﺮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺍﺯ ﻃﺮﻳﻖ ﺩﻳﻮﺍﺭﻩﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ ﻫﻮﺍی ﺁﺯﺍﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﺑﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﺪﻳﺪ ﻧﻴﺰ ﻭﻳﻼﻫﺎ ﻭ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ(ﮔﺮﻭﻩ ﺍﻭﻝ ﻭ ﺩﻭﻡ) ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﻴﻮﺳﺘﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺷﻜﻠﻲ ﻣﻜﻌﺐ ﻭ ﻣﻜﻌﺐ ﻣﺴﺘﻄﻴﻞ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺳﻄﺢ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﺠﻢ ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺁﻥ ﻛﺎﻫﺶ ﻳﺎﺑﺪ. ﺍﺣﺠﺎﻣﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺣﺠﻢ ﻛﺮﻭی ﻭ ﻣﻨﺤﻨﻲ ﻧﺰﺩﻳﻜﺘﺮﻧﺪ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻓﺮﺳﺎﻳﺶ ﺑﺎﺩی ﻣﻘﺎﻭﻡﺗﺮ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭی ﺑﻴﺸﺘﺮی ﺩﺍﺭند ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺣﺠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺝﻫﺎ ﻭ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻲﺧﻮﺭﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺍﺣﺠﺎﻡ ﻣﻜﻌﺐ ﻭ ﻣﻜﻌﺐ ﻣﺴﺘﻄﻴﻞ، ﻛﺎﺭﺁﻣﺪﺗﺮﻧﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﺑﺮﺍی ﮔﺮﻣﺎﻳﺶ ﺳﺮﻳﻊ ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺑﻨﺎ ﺍﺯ ﺳﺎﺧﺖ ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺟﺘﻨﺎﺏ ﻣﻲشد ﻭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺳﻘﻒ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍی ﮔﺮﻣﺎﻳﺶ ﺳﺮﻳﻊﺗﺮ، ﻛﻮﺗﺎه‌تر ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﻲﺷﺪ.
ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺑﻪ ﭘﻼﻥ ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢﺑﻨﺪی ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺩﺍﺧﻠﻲ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی سنتی ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺻﻮﻝ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯﻫﺎی ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ است، ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﭘﻼﻥﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ، ﺷﺎﻫﺪ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻓﻀﺎﻫﺎی ﻧﺸﻴﻤﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺳﻘﻒﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻣﺬﻛﻮﺭ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭی ﭼﻨﺪﺍﻧﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﻳﻦ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺳﻠﻴﻘﻪﻫﺎی ﺷﺨﺼﻲ ﻭ ﻧﻮﻉ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺟﺎﺭی ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻗﺸﺎﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺗﺠﻤﻞﮔﺮﺍﻳﻲ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺍﺻﻮﻝ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی است ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻣﺼﺮﻑ ﺍﻧﺮﮊی ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﭼﺸﻤﮕﻴﺮی ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥﻫﺎ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻣﻲﺩﻫﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﺑﻨﺎﻫﺎی ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺍﺯ ﺳﻘﻒ ﻣﺴﻄﺢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲﺷﺪﻩ ﻛﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭی ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺟﻮی ﺧﺎﺹ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺩی ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻫﻮﺍ ﺩﺭ ﻓﺼﻮﻝ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ ﻋﺎﻳﻖ ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﺑﺮﻑ ﻭ ﻛﺎﻫﺶ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺤﻴﻂ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻨﺎ، ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﻘﻒ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺳﻘﻒ ﺑﻪ ﻟﺤﺎﻅ ﻫﻤﺴﺎﺯی ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻓﺮﻡ ﺑﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﺍی ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺮﻑ ﺭﺍ ﺭﻭی ﺳﻄﺢ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﻟﻐﺰﺵ ﺁﻥ ﺷﻮﺩ. ﻋﻠﻲ ﺭﻏﻢ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺫﻛﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻡﻫﺎی ﻣﺴﻄﺢ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﺗﻤﺎﺱ ﺳﻄﺢ ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺳﺖ، ﺟﺬﺏ ﻧﻮﺭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺩﺭﺟﻪ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺑﻨﺎ ﻣﻲﺷﻮﺩ. ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ (ﻣﺮﺑﻊ ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻄﻴﻠﻲ) ﺑﻨﺎ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﻛﻪ ﻧﻮﻉ ﻓﺮﺳﺎﻳﺶ ﺑﺎﺩی ﺩﺭ ﺗﻤﺎﺱ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﺭ ﺳﻄﻮﺡ ﻣﺴﻄﺢ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﺒﺪﺍﺭ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﺎﻫﺪ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻭ ﺍﺟﺮﺍی ﻫﺮ ﺩﻭ ﻧﻮﻉ ﺳﻘﻒ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﻭﻳﻼﻳﻲ ﻫﻢ ﺷﻜﻞ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ، ﺳﻘﻒﻫﺎی ﺷﻴﺮﻭﺍﻧﻲ ﺑﺎ ﺷﻴﺐ ﻣﻼﻳﻢ است.
ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﻨﺎﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺑﻮﻣﻲ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺎﻫﺎی ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻻﺣﺪﺍﺙ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ، ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﺑﻪ ﺍﺻﻞ ﻓﺸﺮﺩﮔﻲ ﭘﻼﻥ (ﺍﺣﺪﺍﺙ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌های ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ) ﻭ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﺳﻄﺢ ﺟﺎﻧﺒﻲ ﭘﻼﻥ (ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﮔﻲ ﺑﻠﻮﻙﻫﺎ) ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌های ﺟﺪﻳﺪ ﭘﻲ ﺑﺮﺩ، ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌های ﺑﻮﻣﻲ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌های ﺑﻮﻣﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺍﺭﺍی ﭘﻼﻥ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﻭ ﺳﻄﺢ ﺟﺎﻧﺒﻲ ﺗﻘﻠﻴﻞ ﻳﺎﻓﺘﻪ است.
ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌ها ﺑﻤﻨﻈﻮﺭ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﻧﻔﻮﺫ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ، ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﻛﻮﺭﺍﻥ ﻫﻮﺍ، ﻓﺮﻡ ﻭ ﻧﻮﻉ سقف‌ها ﺑﺮﺍی ﻛﺎﻫﺶ ﺑﺎﺭ ﺑﺮﻑ ﻭ ﺑﺎﺭﺍﻥ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﺑﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩ ﺑﺪﻟﻴﻞ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﻲ ﻭ ﺳﻬﻮﻟﺖ ﺩﺳﺘﺮﺳﻲ ﻭ ﻛﺎﻫﺶ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎی ﺳﺎﺧﺖ ﻭ… ﺟﺰء ﻣﻮﺍﺭﺩی ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﻴﺮ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ، ﻧﻮﻉ ﺧﺎﺻﻲ ﺍﺯ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺭﺍ ﺑﺮﺍی ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﺍقلیمی ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻣﺨﺎﻃﺮﺍﺕ ﻧﺎﺷﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺑﻘﺎی ﻣﻮﺟﻮﺩﺍﺕ ﻭ ﺍﺳﻜﺎﻥ ﺑﺸﺮ ﺑﺮ ﺯﻳﺴﺖ ﻛﺮﻩ، ﻟﺰﻭﻡ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﺩﺭ ﺷﻴﻮﻩ ﺳﻜﻮﻧﺖ ﻭ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﺑﺎ ﺯﻳﺴﺖ ﺑﻮﻡ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﻲﺳﺎﺯﺩ. ﺍﺯ ﻃﺮﻓﻲ ﺑﺮﺭﺳﻲﻫﺎی ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﺎﻛﻦ ﺟﺪﻳﺪ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲﺩﻫﺪ ﻛﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎی ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺧﺎﺹ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ، ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ ﻣﻌﻤﺎﺭﺍﻥ ﻭ ﻃﺮﺍﺣﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﻭ ﻫﺰﻳﻨﻪﻫﺎی ﺍﺿﺎﻓﻲ ﺯﻳﺎﺩی ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ ﺳﺎﻛﻨﺎﻥ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺗﺤﻤﻴﻞ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺭﺍﻩ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﻟﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺭﻳﺸﻪﻫﺎی ﺗﻔﻜﺮ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﻳﻌﻨﻲ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺧﻮﺩﺍﺗﻜﺎ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺪﺍﺭ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺁﻣﻴﺨﺘﻦ ﻋﻤﻠﻜﺮﺩ، ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ، ﺗﻜﻨﻮﻟﻮﮊی ﺭﻭﺯ ﻭ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺍقلیمی ﺑﺎﻳﺪ ﭼﻨﺎﻥ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﻭ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺩﺷﻮﺍﺭی ﺑﺘﻮﺍﻥ ﻳﻜﻲ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺩﻳﮕﺮی ﺗﺮﺟﻴﺢ ﺩﺍﺩ.
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﻄﺢ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮﮊی ﻭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭی ﺍﺯ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ، ﺗﻨﻬﺎ ﺭﺍﻩ ﺣﻞ، ﺗﻼﺵ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﺑﻮﺩ، ﻳﻌﻨﻲ ﺭﻭﻳﻜﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺍﺭﮔﺎﻧﻴﻚ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﺤﻮﺭ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺹ ﺍقلیمی ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﺎﻣﻴﻦ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎی ﺍﻧﺴﺎﻥ سنتی. ﺯﻳﺮﺍ ﺁن‌ها ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺩﺭ ﺗﻼﺵ ﺑﺮﺍی ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻭ ﻣﺸﻜﻼﺕ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﺁن‌ها. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺍﻣﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻘﺶ ﺍﺻﻠﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺤﻴﻄﻲ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﻲ ﺍﻣﻦ ﺑﺮﺍی ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺪﺭﻥ، ﺑﺎ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺻﻮﻝ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﭘﺎﻳﺪﺍﺭ ﺍﻳﻔﺎ ﻛﻨﺪ.
ﺑﺎﻓﺖ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﻭ ﻣﻨﺴﺠﻢ ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ
ﺑﺎ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺷﻜﻞ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﺑﻨﺎﻫﺎی ﺩﻭ ﺑﺎﻓﺖ سنتی ﻭ ﻣﺪﺭﻥ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ، ﺍﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮی ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻣﺴﺎﻋﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻧﺎﻣﺴﺎﻋﺪ ﻣﻨﻄﻘﻪ، ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺗﻮﭘﻮﻟﻮﮊی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‌های ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺍﺯ ﺍﻫﻤﻴﺖ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
مهم‌ترﻳﻦ ﻣﻮﺍﺭﺩی ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻤﻮﻉ ﻧﮕﺎﻩ ﺍقلیمی ﺑﻪ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎﻓﺖ، ﺟﻬﺖ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮی ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎی ﻫﻤﺴﺎﺯی ﺍقلیمی ﺑﻨﺎﻫﺎ ﻣﻲﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮد ﻋﺒﺎﺭﺗﻨﺪ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺎﻓﺖ ﻣﺘﺮﺍﻛﻢ ﻭ ﻣﻨﺴﺠﻢ ﻣﺴﻜﻮﻧﻲ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪﻥ ﺟﺪﺍﺭﻩﻫﺎی ﺑﻴﺮﻭﻧﻲ ﺑﻨﺎ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﺤﻴﻂ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻢ است ﻭ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺖﻭﺳﺎﺯﻫﺎی ﻣﺪﺭﻥ ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﻮﻳﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮﻧﺪ.
ﺯﺍﻭﻳﻪ ﻗﺮﺍﺭﮔﻴﺮی ﺑﻨﺎ ﻭ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺑﻨﺪی ﺩﺍﺧﻠﻲ ﻓﻀﺎﻫﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺟﻬﺖ ﻗﺮﺍﺭﮔﻴﺮی ﺍﺗﺎﻕﻫﺎی ﺧﻮﺍﺏ، ﻧﺸﻴﻤﻦ، ﻓﻀﺎﻫﺎی ﺟﺎﻧﺒﻲ ﻭ… ﺟﻬﺖ ﻫﻤﺴﺎﺯی ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﺩﺭ ﺑﻨﺎﻫﺎی ﻣﺪﺭﻥ ﻛﻤﺘﺮ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻃﺮﺍﺣﻲﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺟﻬﺖ ﻭ ﺯﺍﻭﻳﻪ ﺗﺎﺑﺶ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺟﻬﺖ ﻭﺯﺵ ﺑﺎﺩ ﻏﺎﻟﺐ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﻴﺮﺩ.
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺧﺎﺹ ﻣﻌﻤﺎﺭی سنتی ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ سنتی ﻛﺎﻣﻼً ﻣﺸﻬﻮﺩ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﻣﺪﺭﻥ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻣﻜﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺪﺭﻥ ﻭ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎی ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺪﺭﻥ ﻫﻤﺨﻮﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻮﺭﺩ ﺑﻲﺗﻮﺟﻬﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺷﻮﺩ.
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎ ﻣﻮﺛﺮﺗﺮﻳﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ است، ﺗﻌﺪﺍﺩ، ﺍﺑﻌﺎﺩ ﻭ ﺟﻨﺲ ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﺧﺘﺸﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﻴﺮد، ﻛﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭی ﻣﺪﺭﻥ ﺷﻬﺮ ﺗﺒﺮﻳﺰ ﻛﺎﻣﻼً ﺳﻠﻴﻘﻪﺍی ﺑﻜﺎﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎی ﺍقلیمی ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺭﺩ، ﻣﻼﻛﻲ ﺑﺮﺍی ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ. البته بایستیﺑﺎﺯﺷﻮﻫﺎ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺍقلیمی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺑﻬﺮﻩﮔﻴﺮی ﺍﺯ ﺗﻜﻨﻮﻟﻮﮊی ﺭﻭﺯ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻗﻠﻴﻢ ﺳﺮﺩ ﻭ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻲ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻭ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﺮﻑ ﺯﻳﺎﺩ، ﺑﺎ ﺑﺮﺭﺳﻲﻫﺎی ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﺎﻓﺖ، ﻓﺮﻡﻫﺎی ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩی ﺑﺮﺍی ﺑﺎﻡ، ﻓﺮمﻫﺎی ﻣﺴﻄﺢ ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺑﺮﻑ ﺑﺮ ﺭﻭی ﺳﻄﺢ ﺧﻮﺩ، ﻧﻘﺶ ﻋﺎﻳﻖ ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﺭﺍ ﺍﻳﻔﺎ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﺒﺎﺩﻝ ﺣﺮﺍﺭﺗﻲ ﺑﺎ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺷﻮﺩ.
ﻣﺤﻤﺪ ﻣﻮهبتی، ﺳﻌﻴﺪﻩ فیضی
