دستیابی به ساختمان پایدار درگروی شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی مساعد/ آشفتگی در حوزه نما در نبود ضوابط درست

حسینی گفت: ما زمانی می توانیم راجع به هویت معماری ایرانی صحیت کنیم در این باره به جمع بندی برسیم. اما هنوز همه معماران کشور به درک و تفاهمی درخصوص معماری ایرانی نرسیده اند که معماری ایرانی چیست و چه تعریفی دارد.

شروین حسینی در گفت‌وگو با «صما» در پاسخ به اینکه با توجه به انتقادات وارد بر نمای ساختمان ها و منظر شهری چه راهکاری را می توان برای تعدیل وضعیت کنونی به نهادهای متولی و طراحان و معماران پیشنهاد داد، گفت: بخشی از این موضوع به قانون گذار و مطالعات شهری و ضوابط شهری برمی گردد و ما مجبوریم که تابع این ضوابط و مقررات باشیم.

وی ادامه داد: وقتی که این ضوابط به درستی تدوین نشده باشد و یکسری موارد و مسائلی وجود داشته باشد که دیده نشده باشد و به طور دائم در حال تغییر و تفسیر باشد، ما همواره این آشفتگی را مشاهده خواهیم کرد.

حسینی ادامه داد: در شرایط امروز حتی اگر بخواهیم این موارد را نادیده بگیریم و برای تعدیل آنها سعی کنیم خودمان را با ساختمان هایی هماهنگ کنیم که قرار است این ساختمان ها تا چند سال آینده تخریب شود و ساختمان های دیگری جایگزین آن شود و هر کدام از ما بخواهیم، تفسیری از قوانین داشته باشیم، این امر نشدنی است.

 

ضرورت اصلاح قوانین بالادستی در حوزه نما

وی تاکید کرد: پس اولین مسئله این است که ضوابط بالادستی، قوانین شهری و سایر موارد پیش از هر اقدامی درست و اصولی شود؛ چرا که امروز آنچه که در اختیار داریم، بسیار کلی است و مطالعات عمیقی درباره آنها انجام نشده و مسائل آینده را هم پیش بینی نمی کند.

این معمار همچنین درباره نقش مهندسان، طراحان و سازندگان در ایجاد نما و منظر شهری متناسب با هویت معماری ایرانی تصریح کرد: برای پاسخ به این سوال ابتدا باید تعریفی از معماری ایرانی داشته باشیم. لزوما همه معماران ما در کشور به این درک و تفاهم درخصوص معماری ایرانی نرسیده اند که معماری ایرانی چیست و چه تعریفی دارد. اصولا از نظر شخص من معماری ایرانی ساختمانی با گنبد، آجر، کاشی فیروزه ای نیست و یک محتوا است.

وی با ارائه یک مثال تشریح کرد: امروز وقتی ما از معماری روز ژاپن حرف می زنیم، معماری بسیار مدرن و حتی برون گرایی را می بینیم که هویت امروز معماری ژاپن را تشکیل می دهد و شاید متفاوت با آن معماری باشد که در زمان گذشته وجود داشته است. لذا ما زمانی می توانیم راجع به هویت معماری ایرانی صحبت کنیم که دراین خصوص به جمع بندی برسیم و به این پرسش پاسخ دهیم که آیا با توجه به شرایطی که امروز داریم و با توجه به اتفاقاتی که طی صد یا ۲۰۰ سال گذشته رخ داده است، ما اصلا از هویت ایرانی برخورداریم یا چنین نیست.

 

الزامات دستابی به ساختمان پایدار

حسینی همچنین در ادامه اظهارات خود در پاسخ به اینکه چه تغییراتی را در ساخت و سازهای شهری برای رسیدن به هدف پایداری ساختمان ها ضروری می دانید و در این راستا چه اقداماتی باید در مرحله سیاست گذاری و اجرای ساختمان ها صورت گیرد، گفت: در حوزه ساخت و سازهای شهری که در آن احداث سازه های کلان مانند بیمارستان ها، مترو و… مطرح است، یک بحث در زمینه پایدارسازی مربوط به نگاه کارفرمایی و بودجه آن است که آن هم به دلیل بحث دولتی بودن چشم امیدی به آن وجود ندارد.

وی ادامه داد: یک بحث دیگر درخصوص ساختمان های مسکونی و سایر ساختمان ها است که در این زمینه پایداری با مفاهیمی از قبیل استقامت و پایداری، مصرف کمتر دی اکسیدکربن و استفاده از ساختمان ها در طولانی مدت مطرح است.

این معمار در عین حال یادآور شد: یک بحث دیگر در بخش پایداری این است که اصولا در حوزه سیاست گذاری ساختمان های ما دوره استفاده و نگاه ما به ساختمان ها حداکثر ۵۰ ساله است. در حالی که در کشورهای دیگر دنیا عمر ساختمان ها را بیش از ۱۰۰ سال در نظر می گیرند. در عین حال بودجه هایی که ما برای ساخت ساختمان ها در نظر می گیریم و هزینه هایی که بابت اجرا می پردازیم، متناسب با آن نیست.

وی تاکید کرد: بنابراین اصولا حتی اگر ما سیاست گذاری کنیم، اما در اقتصاد پویایی قرار نداشته باشیم و شرایط نیز شرایط مساعدی از نظر اجتماعی و سیاسی نباشد، درنتیجه دستیابی به ساختمان های پایدار امکان ناپذیر است.