ایستگاه‌های راه‌آهن از تخریب تا احیاء/ برنامه دولت برای حفظ ثروت‌های ریلی
عزم دولت برای حفظ و نگهداری ثروت‌های ریلی شامل خطوط، ابنیه، شبکه‌های حمل و نقلی و همچنین ایستگاه‌های راه‌آهن شهری و بین‌شهری جدی است. گفته می‌شود نگهداری این ثروت‌ها از دو منظرِ حفظ ثروت موجود و پس‌انداز ثروت‌های جاری اهمیت دارد و در صورت بی‌توجهی به داشته‌های تاریخی علاوه بر از دست دادن این سرمایه، میراث‌فرهنگی کشور نیز در معرض خطر قرار می‌‌گیرد.
همه‌چیز از تخریب ایستگاه‌های قدیمی راه‌آهن با عنوان توسعه شروع شد.
نشانه‌ها و نمادهای نه‌چندان کهن اما بازمانده از سال‌های دور این سرزمین ویران می‌شد
و این ویرانی با برچسب توسعه کار خود را پیش میبرد. شاید بخش عمده‌ای از نگرانی‌ها
مربوط به دولت‌های پیشین بود و شاید بخشی از آن نیز به ناآگاهی و نبود یک گفتمان
واحد برمی‌گشت؛ قدر مسلم ویرانی و توسعه در مقاطعی از تاریخ نه چندان دور این
سرزمین با هم مترادف شدند. با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید، امیدها به بهبود
وضعیت قوت گرفتند و این موضوع به یکی از دغدغه‌های مسئولان تبدیل شد. وضعیت
ایستگاه‌های شهری و بین‌راهی راه‌آهن با تحقیق و تفحص ادامه یافت و از سویی دیگر
با نامگذاری سال ۹۴ به عنوان سال همدلی و همزبانی، سازمان‌ها و نهادها به تبعیت از
آن برای بهبود وضعیت، راه گفتگو را در پیش گرفتند؛ گفتگو هایی که نتایج آن را در
عملکرد مسئولان در شبکه‌های شریانی ریلی می‌توان ارزیابی کرد.
طرح حفظ و احیای ایستگاه‌های راه آهن در سال گذشته (۹۳) توسط محمدسعید
ایزدی مدیرعامل شرکت عمران و بهسازی شهری ایران بررسی و طی جلسات متعدد در چندین
ماه به تایید وزیر راه و شهرسازی برای پشتیبانی رسید؛ طرحی که حاصل تحقیقات
چندساله گروهی از معماران، شهرسازان و مرمت کاران و علاقه‌مندان به میراث ملی کشور
است. این معاونت به عنوان یکی از بازوان فعال وزیر به همراه معاونت معماری و
شهرسازی حفظ و احیای ایستگاه های راه آهن را در دستورکار قرار داد و فعالیت های
اجرایی برای آن به گفته مسئولان شروع شده است.
