نمایشگاه Big 5 و حسرت فرصت‌های از دست‌رفته
نمایشگاه Big 5 دبی، با سه دهه سابقه ی درخشان، امروز دیگر نامی آشناست در میان دست‌اندرکاران صنعت ساختمان در سراسر دنیا. نمایشگاهی که به برندی جهانی بدل شده و دیگر نه فقط موقعیتی است برای تبلیغ و برندینگ محصولات؛ که فضایی است برای الهام‌بخشی و ایجاد گفتمان‌های نوین در خانواده جهانی صنعت ساختمان.
خانواده‌ای که گویا ما خواسته یا ناخواسته از آن دور افتاده‌ایم.
طی این چند روز که فرصتی دست داد تا در نمایشگاه Big5 حضور داشته باشم بارها حسرت آنچه که می‌توانستیم داشته باشیم و نداریم، بر ذهنم سنگینی می‌کرد.
بگذارید ابتدا آماری از این رویداد ارائه کنم:
نمایشگاه صنعت ساختمان دبی (Big 5) بزرگترین نمایشگاه تجاری مصالح و محصولات مرتبط با ساخت‌وساز در خاورمیانه است که با حضور متخصصان و مهندسان این حوزه از سراسر دنیا برگزار شده و با اجرای کارگاه‌های آموزشی و ارائه هزاران محصول معتبر و برتر دنیا توسط غرفه‌داران، اطلاعاتی جامع و روزآمد را در اختیار دست‌اندرکاران این صنعت قرار می‌دهد. این نمایشگاه که از ۱۴ الی ۱۷ آذر ۱۴۰۱ برگزار شده، توانسته ۳۰۰۰ غرفه دار از ۶۵ کشور و ۸۰ هزار متخصص از سراسر جهان را به خود جذب نماید. همچنین بیش از ١٣٠ کارگاه و سمینار رایگان در رابطه با آخرین فناوری ها و نوآوری ها در حاشیه این نمایشگاه برگزار شده است.
یک نکته که بسیار در این نمایشگاه جلب توجه می‌کرد، برجسته شدن مفهوم پایداری در ساخت و ساز بود که هم در بخش محتوایی و هم در بخش محصولات کمپانی‌ها، بسیار پررنگ بود و حکایت از این داشت که مقوله ساختمان پایدار، در ابعاد جهانی تا چه حد اهمیت پیدا کرده است.
در این میان اما، بیش از همه جای خالی شرکت‌ها و فعالان صنعت ساختمان ایران حس می‌شد؛ آن هم در حالی که کشور ما با این پتانسیل بالای بالقوه و بالفعل می‌توانست قطب فناوری و تکنولوژی صنعت ساختمان در منطقه باشد؛
به خصوص در حوزه برخی فناوری‌ها و تولیدات کشور، که کاملاً توان عرضه و رقابت در سطح جهانی را دارند، اما به علل مختلف، از جمله موضوع تحریم‌ها، جایی برای خود در این نمایشگاه بین‌المللی ندیده‌اند.
آنچه که انسان را در اینگونه مقایسه‌ها می‌آزارد این است که تمام این توان نهفته و آشکار چگونه طی این سال‌ها با سوء مدیریت‌ها به انزوا رانده شده و در حالی که متخصصان این سرزمین با حداقل پشتوانه و حمایت، باز هم دستاوردهای بسیاری چه در حوزه تولید و چه در حوزه فناوری‌های ساخت کسب کرده‌اند، می‌بینیم که کمترین حضور را در چنین رویدادهای جهانی دارند.
سوال بعدی این است که چرا ما خودمان با این سابقه درخشان و طولانی در حوزه معماری و ساخت نباید بتوانیم برگزار کننده رویدادهای بین‌المللی صنعت ساختمان در این سطح باشیم؟ طبیعتاً منظور از کلمه بین‌المللی، تنها یدک‌کشیدن این صفت و افزودن آن به دنبال کلمه نمایشگاه نیست، بلکه اشاره به ماهیت واقعی آن دارد که تنها با حضور گسترده کشورهای صاحب‌نام حوزه ساختمان در نمایشگاه‌ها معنا پیدا می‌کند و نه با حضور کمرنگ تنها چند شرکت از چند کشور محدود.
به هر حال باید سخن کوتاه کنم و تنها اشاره کنم به این که با این حجم از بی‌تدبیری و سوء مدیریت آنچه که نصیب ما شده چیزی نیست جز انزوا.
انزوایی که حاصل آن چیزی نیست جز تلاش چند برابری برای رسیدن به اهدافی که با صرف انرژی بسیار کمتر می‌توان به آن دست یافت.
اما دریغ که همچنان دنیا سواره است و ما پیاده.
با این همه تا زمانی که استعدادها در این مملکت جوانه می‌زنند و می‌شکفند، همچنان امید باقی است تا روزی ما نیز به جایگاهی که در شأن سرزمین‌مان باشد، دست پیدا کنیم.
سعید ظریف،مدیرعامل مجتمع رسانه ای ساختمان صما
