نظام مهندسی و ضعف های سنگین آن

طرح تاسیس سازمان نظام مهندسی ساختمان در ابتدا در سال ۵۲ به منظور سامان‌دهی ساخت و ساز کشور و ارتقای عمر مفید ساختمان در حد استانداردهای جهانی مطرح شد.

دستاورد اجرای قانون
نظام مهندسی در ساخت و ساز کشور، کنترل، نظارت ،افزایش کیفیت و مقاومت ساخت و ساز ،
افزایش اطمینان‌ فعالان ساخت و ساز به این صنعت و نظامندشدن مهندسان در چارچوب
سازمان های نظام مهندسی است همچنین اجرای قوانین و مقررات ساخت و ساز توسط مهندسان
نظام مهندسی در این صنعت توانسته موجب افزایش بلندمرتبه‌سازی در کشور شود بنابراین
از زمان تاسیس سازمان های نظام مهندسی در کشور بلندمرتبه سازی توسعه یافت و در شهرستان‌های
کوچک ساختمان‌های با ارتفاع ۵ طبقه رویت شد.

در واقع با تعریف این
سازمان‌ها، هرج و مرج های ایجاد شده در صنعت ساخت و ساز و به هم ریختگی‌هایی که در
بخش سرمایه‌گذاری در این صنعت دیده می شد تا حدی کاهش یافت.

اما اکنون کیفیت
ساخت و ساز، عمر مفید ساختمان، اطمینان‌ سرمایه‌گذاری در صنعت ساخت و ساز تنزل
یافته و این تنزل نشان از ضعف قانون نظام مندسی و قانون ساخت و ساز نیست بلکه دستورالعمل ساخت و ساز اصولی در کشور وجود دارد
اما همچنان فرهنگ استفاده از قوانین به دلیل وجود مسائل اقتصادی هنوز پایدار نشده است.
با صراحت می توان ادعا کرد قانون نظام مهندسی با همتایی خود با قوانین بین‌المللی
نقص ندارد اما فرهنگ مصرف و ضعف مجریان قانون در اجرای آن ساخت و ساز کشور را به
چالش و انحراف کشانده است.

بیش از ۷۰ درصد
دستیابی به اهداف سازمان نظام مهندسی کاهش
یافته است

امروزه با گذشت دو
دهه از تاسیس سازمان های نظام مهندسی و ساختمان کشور در سراسر استان های کشور باید
پذیرفت که ضعف‌های سنگینی متوجه این سازمان های موثر بوده که این ضعف ها از دو
ناحیه نشات می‌گیرد.

اول رها کردن این
سازمان‌ها از سوی وزارت راه و شهرسازی است، وزارتخانه ای که خود متولی تاسیس این
سازمان‌ها بوده اکنون به عملکرد آنها بی توجه است.

باندبازی، عمل
نکردن به وظایف قانونی و اخلاقی، گناهکار جلوه دادن دیگر سازمان‌ها از مصایب امروز اکثر سازمان‌های نظام مهندسی است که با
بی توجهی وزارت راه و شهرسازی تشدید شده است.

متاسفانه عملکرد سازمان
های نظام مهندسی نسبت به ۱۰ سال گذشته ضعیف‌تر شده است که این ضعف ناشی از قانون
نیست بلکه ورود اعضای ضعیف، بی تجربه و غیر نخبه در این سازمان ها است.

به اعتقاد من فلسفه
وجودی تشکیل سازمان نظام مهندسی با نیت خیر بوده و قانون خوبی برای آن تصویب شده اما
در این سازمان روند شاخص مدیریتی و ارکان نظام مهندسی همیشه رو به تنزل بوده است.

در سازمان‌های شهرهای
کوچک رفتارهای ناشایستی، همچون توبیخ و منحل شدن هیات مدیره ها دیده می شود که
باید پرسید آیا این رفتارها شایسته فعالیت‌های حرفه‌ای است؟ سازمان‌های نظام
مهندسی به دلیل پررنگ شدن مساله اقتصادی، از مسیر واقعی خود منحرف شده است، بوی
پول در نظام مهندسی ها باعث شده تا
فرهنگ استفاده از قوانین کمرنگ و افراد
ضعیف مدیریت کنند.

برای جلوگیری از
شیوع این معضل باید از ورود افراد غیرخوشنام به این سازمان قدرتمند جلوگیری شود؛چرا
که این افراد با اولویت دادن منافع شخصی به منافع ملی باعث بر هم زدن ساختار نظام
مهندسی و انحراف این سازمان و به خطر انداختن سرنوشت اعضای سازمان می شود.

مسائل جناحی،
اقتصادی، سوءاستفاده‌های اقتصادی و افراد تازه به دوران رسیده‌ای که تنها برای کسب
پرستیژ وارد این سازمان می‌شوند و از قدرت، هدف، فرهنگ و هویت سازمان درک درستی
ندارند، باعث تضعیف عملکرد سازمان ها شده است.

بنابراین با نزدیک
شدن زمان هفتمین دوره از انتخابات هیات مدیره های نظام مهندسی باید این حساسیت
ایجاد شود تا افراد ناسالم از این سازمان ها خارج و افراد باتجربه قوی ، پایبند به
قانون و اخلاق ورود کنند البته ورود افراد سالم نیز بستگی به مدیران ادارات کل راه
و شهرسازی استان‌ها دارد ابتدا اگر هیئت‌های اجرایی سالم و بدون جناح و باند
انتخاب شود می‌توان خوش‌بین بود.

افراد باسواد
متعهد، در بین جامعه مهندسی وجود دارد که به دلیل جو ناسالم و هرج و مرج سازمان
های نظام مهندسی حاضر به فعالیت در این سازمان‌ها نیستند، بنابراین انتخابات باید
به گونه‌‌ای برگزار شود تا افراد سالمی و تنها با هدف حفظ منافع ملی وارد نظام
مهندسی شوند و این سازمان باید از افرادی که به دور از هر جناح سیاسی و باندبازی و
دسترسی به درآمدهای کاذب باشند تشکیل شود.