سخنان اخیر محمدباقر نوبخت گمانه زنی ها درباره تغییرات احتمالی در کابینه را افزایش داده است. تغییراتی که بعضی خیلی وقت است در انتظار آن هستند، چه از طیف هواداران دولت و چه منتقدان آن.
حامد قادرمرزی از نمایندگان
هوادار دولت در مجلس به همین بهانه در گفت وگویی از وضعیت ترکیب مدیران دولت و
البته دست بسته رییس جمهور برای تغییر وزرا می گوید. وزرایی که به گفته او جابه
جایی شان برای حسن روحانی این هراس را دارد که نتواند جایگزین آنها را از سد رای
اعتماد مجلس عبور دهد.
او همچنین از باقی ماندن تیم های تصمیم
گیر دولت قبل در برخی وزارتخانه ها خبر می دهد که جلوی تغییرات در سطح استان ها را
گرفته اند. متن گفت وگوی »اعتماد» با حامد
قادر مرزی را در ادامه می خوانید:
الان بحث ترمیم
کابینه قدری جدی تر شده است. فکر می کنید نهایتا این بحث منتهی به تغییراتی در
دولت بشود؟
دولت همان اول کار
که می خواست کابینه را انتخاب کند یا استاندارانش را منصوب کند، رایزنی های زیادی
با جاهای مختلف کرد که البته طبیعی هم بود. الان بعد از ٢٠ ماه
که از عمر دولت می گذرد، به نظر می رسد که نیاز برای ترمیم تیم اجرایی دولت و
کابینه احساس می شود. از نظر من به تناسب شرایط و اوضاع ملی و بین المللی دولت
یازدهم دولتی قابل اعتماد است و نمی توان آن را در مجموع ضعیف دانست. اما این دلیل
نمی شود که نقاط ضعفی وجود نداشته باشد و نیازی برای تقویت دولت در کار نباشد.
دولت چه در سطح استانداران و مدیران محلی و چه در سطح وزرا و معاونان آنها، نیاز
دارد تا ارزیابی جدی تری انجام شود. به هر حال جابه جایی ها طبیعی است و دولت
نباید از ایجاد تغییر در مجموعه خودش بترسد.
اهتمام دولت را
برای تغییرات احتمالی چقدر جدی می دانید؟
باید بپذیریم که
برخی از وزرا از جایگاه نظارتی مجلس به شدت تحت فشار هستند و این فشارها هم سیاسی
نیست. من به عنوان یک هوادار دولت قبول دارم قسمت زیادی از فشارهایی که وارد می
شود سیاسی و جناحی است. اما همه فشارها اینگونه نیستند. برخی وزرا واقعا جای دفاع
باقی نگذاشته اند. الان برخی طرح های استیضاح بیش از یک سال است که تهیه شده اند و
فقط تا اینجا هیات رییسه جلوی آنها را گرفته و اعلام وصول نمی کند.
درباره همین استیضاح
ها هم نظراتی مطرح است: از جمله اینکه می گویند مجلس می خواهد کاری کند که خود
دولت وزرای مورد انتقاد را برکنار کند و از آن طرف دولت هم دوست دارد تا وزرای
ضعیفش توسط مجلس استیضاح شوند تا بار جابه جایی را از دوش خود بردارد. این تحلیل
چقدر می تواند درست باشد؟
برخی نظرات هست که
هیات رییسه با دولت مطرح کرده که مجلس نمی خواهد و تمایل ندارد که وزیری را از
دولت استیضاح و برکنار کند و من تا جایی که اطلاع دارم هیات رییسه به دولت گفته
اند که خودتان برای این وزرایی که زیر بار انتقاد هستند فکری بکنید.
در مقابل نظر دولت
چیست؟
من نمی دانم. فقط
بحثی بین نمایندگان هست که این اتفاق افتاده است و می تواند توجیهاتی هم داشته
باشد. نظیر اینکه روابط دولت و مجلس بیش از این دچار تنش و چالش نشود. یکی از بحث
های دولت این است که وزیری را که با هزار و یک دردسر توانسته وارد کابینه کند و
برای آن از مجلس رای اعتماد بگیرد، نمی تواند به همین راحتی کنار بگذارد. تجربه
رای اعتماد به وزیر بعد از آقای فرجی دانا پیش روی دولت است و آنها نگران این هم
هستند که با عوض کردن یک وزیر، نه تنها نتوانند نیروی دلخواه شان را به کابینه
بیاورند، بلکه مجبور شوند تن به انتخاباتی بدهند که فاصله زیادی با خواسته دولت
دارد.
الان بحث جابه جایی
احتمالی چند نفر از وزرا حداقل در فضای مجازی جدی شده است، از جمله وزیر کشور. آیا
نشانه ای دال بر چنین تغییری وجود دارد؟
با توجه به اینکه
تنها ١٠ ماه تا انتخابات فاصله داریم، به هیچ عنوان به نظر نمی رسد که دولت در
ترکیب وزارت کشور دست ببرد و در آن تغییری ایجاد کند. چون دولت می داند که بعد از
آن هر کسی را نمی تواند به وزارت کشور ببرد و آقای رحمانی فضلی هم با توجه به
فشارهایی که از طرف مجلس به وزارت کشور وارد می شود، خوب عمل کرده است. البته قسمت
اعظم این فشارها هم متوجه استانداران، معاونان آنها و فرمانداران می شود که غیر از
وزیر کشور قطعا کسان دیگری هم در انتخاب آنها دخیل بوده اند.
این فشارها از کجا
وارد می شوند؟
این انتقادات بیشتر
از طرف مجلس است و اینجا نمایندگان برای برخی تغییرات اصرار دارند.
اما از آن طرف
هواداران آقای روحانی و دولت یازدهم هم که در اردوگاه رقیب اکثر نمایندگان فعلی
حضور دارند، معتقدند که دولت بیش از اندازه در جاهایی مثل فرمانداری ها و
استانداری ها عقب نشسته و به حرف دیگران گوش داده است.
همین طور است، الان
دولت در یک فشار دو طرفه قرار دارد. دولت به خاطر اکثر استانداران، فرمانداران و
مدیران کل تحت فشار قرار دارد. من به طور مثال استان کردستان را به عنوان نمونه می
گویم که هنوز خیلی از مدیران و مسوولان ما در آنجا باقی مانده دولت قبل هستند و
طرفداران دولت هم نسبت به آن انتقاد جدی دارند.
مقاومت برای تغییر
ندادن آنها مربوط به سطوح استانی می شود؟
نه. اتفاقا
استاندار کردستان مایل است که خیلی از مدیران تغییر کنند اما تیم هایی در
وزارتخانه ها از دولت سابق باقی مانده اند که جلوی این کار را می گیرند و نمی
گذارند تغییرات ایجاد شود. این تیم ها دارند در سطح استان ها از مدیرانی در سطوح
مدیرکل و حتی معاونان استاندار حمایت می کنند و در همه جا هم این پدیده وجود دارد.
یعنی در سطح کلان
وزارتخانه عزمی برای همراهی با دولت وجود ندارد؟
بله متاسفانه.
متاسفانه برخی از وزرا نیروهای شان در سطح استان ها هیچ نسبتی با دولت ندارند و در
موارد زیادی از دولت قبل تغییر نکرده اند. مشکل این نیست که آنها باقی مانده دولت
قبل هستند، مشکل ناکارآمدی و ضعف شدید مدیریتی آنها است. پرونده خیلی از اینها
مشخص است و ما نمی دانیم چرا دولت فکری به حال آنها نمی کند.
اصلاآیا در سطح
عالی دولت اطلاع خاصی نسبت به این مسائل وجود دارد؟
متاسفانه دولت و
رییس جمهوری ضعف عمده ای در مسائل ارتباطی دارند. به همین منوال آقای روحانی
ارتباطی با مجلس هم ندارد. جلسات ایشان با مجمع نمایندگان استان ها تعطیل شده است
و الان دولت پل ارتباطی مشخصی ندارد تا بتواند مطلع باشد که در فلان استان چه خبر
است.
یعنی می خواهید
بگویید برخی اتفاقات در حالی می افتند که رییس جمهوری از آن بی اطلاع است؟
بله. متاسفانه آقای
روحانی در جریان بسیاری از مسائل قرار ندارند و عموما نمی دانند که در برخی استان
ها و برخی حوزه ها چه می گذرد و چه اتفاقاتی رخ می دهد. چون اگر بود من با شناختی
که از ایشان دارم، تعارف با کسی نداشت. منتهی حاشیه ای که
دور رییس جمهور است یا خودشان از برخی اخبار بی اطلاع هستند یا اینکه آنها را به
رییس جمهوری منتقل نمی کنند. الان انتقادات و اعتراض ها به عملکرد دولت در استان
ها رو به افزایش است که قسمت عمده آن برمی گردد به مدیرانی که هیچ تعلق خاطری به
این دولت ندارند و حتی گاهی خلاف روش و شعارهای آن عمل می کنند. بسیاری از این دست
مدیران هیچ نسبت انتصابی هم با دولت یازدهم ندارند و حکم آنها در دولت قبل امضا
شده است. با این وضعیت آقای رییس جمهور اگر دغدغه پیگیری شعارها و تحقق آنها را
دارد باید برای هر استان یک تیم پیگیری و بازرسی فارغ از وزارتخانه ها را تشکیل دهد
تا اطلاعات دقیق تر به راس دولت برسد.
به لحاظ طبیعی
نباید این طور باشد، به هر حال هم از طریق استانداران و هم وزارتخانه ها و هم گروه
های سیاسی می توانند در جریان مسائل قرار بگیرند.
دقیقا مساله همین
پل های ارتباطی موازی است. اینها همه در یک مسیر نیستند، بلکه کانال های موازی
هستند که هر کدام یک سری اطلاعات را به بالامی رسانند. استاندار یک چیزی می گوید،
مدیرکل یک چیز دیگر می گوید و فعالان سیاسی هوادار دولت و جاهای دیگر هم یک چیز
متفاوت می گویند. اتفاقا این تعدد و تکثر اطلاعات است که کار را برای تصمیم گیری
سخت می کند. مثلابرخی تغییر و تحولات در شروع به کار دولت در سطح مدیران وزارتخانه
ها یا مدیرکل ها اتفاق افتاد که بر اساس اطلاعات کاملاکذب انجام شد. مثلایک عده در
یکی از استان ها لیستی تهیه کردند و دادند به آقای صالحی امیری و من خودم شخصا اطلاع
دقیق داشتم که از آن لیست هیچکدام ربطی به منش و خط این دولت نداشتند و معتقد به
راه دولت یازدهم نبودند. بعد خیلی از آن افراد در دولت آقای روحانی در جاهایی نصب
شدند. یعنی برخی جاها دولت به همین راحتی به عده ای اعتماد می کند که اصلاربطی به
او ندارند.
