خصوصی‌سازی در راه آهن یا نوسازی؟
در حالی شرکت راه آهن جمهوری اسلامی ایران از آمار بالای خصوصی سازی در این شرکت و زیرمجموعههای آن خبر می‌دهد که کارشناسان اعتقاد دارند راه‌آهن فقط نوسازی شده است و نه خصوصی‌سازی.
;
به گزارش خبرنگار صما به نقل ایسنا، روابط عمومی راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران اعلام کرده است، میزان خصوصی‌سازی صورت گرفته در ۱۳ زیرمجموعه شرکت راه‌آهن طی پنج سال گذشته به طور متوسط ۵۶.۷۳ درصد برآورد می‌شود.
این خبر به نقل از مرتضی مولادوست – معاون اداری مالی راه‌آهن می‌افزاید: بررسی روند خصوصی‌سازی انجام گرفته در شرکت راه‌آهن و زیرمجموعههای این شرکت در بازه زمانی سال‌های ۸۷ تا ۹۰، از واگذاری ۱۰۰ درصدی سهام راه‌آهن در شرکت‌های وابسته و اقماری خبر می‌دهد.
به گفته او همچنین میزان خصوصی‌سازی انجام شده در سایر شرکت‌های زیرمجموعههای راه‌آهن از جمله شرکت مهندسی مشاور توسعه راه‌آهن ایران (مترا)، توکاریل، واگن پارس، حملونقل ریلی نیرو، فولاد‌ریل جنوب، ریل ابریشم پارس، حملونقل ترکیبی کشتیرانی، سمند‌ریل، مهندسی ساختمان وتاسیسات (بالاست) و موسسه تحقیقات و توسعه فناوری ریلی ایران به ترتیب ۶۵ ،۳۷.۵۲، ۱۷، ۴۹، ۴۹ ،۵۰، ۴۹، ۴۰، ۶۸ و ۱۵ درصد بوده است.
مولادوست با اشاره به برنامه راه‌آهن برای اصلاح ساختار سازمانی و مدیریت منابع به استناد قانون مدیریت کشوری تصریح می‌کند: براین اساس کاهش ۷۴درصدی سطوح سرپرستی و مدیریتی، احصاء و تصویب مشاغل حاکمیتی و غیر‌حاکمیتی در هیات مدیره محقق شد.
اما با وجود این آمار کارشناسان اعتقاد دیگری دارند؛ محمود رستم‌افشار در این زمینه به ایسنا می‌گوید: با وجود آنکه ظاهرا شرکت راه آهن به بخش خصوصی واگذار شده است، اما در واقعیت این‌گونه نیست چراکه خصوصی‌سازی روش‌های خاص خود را دارد و تنها با واگذاری چند واگن به چند شرکت، خصوصی‌سازی رخ نمی‌دهد، بنابراین می‌توان این‌گونه استنباط کرد که در راه‌آهن فقط یک نوسازی شکل گرفته است و هنوز مسوولیت اصلی در حملونقل ریلی برعهده شرکت راه‌آهن است.
وی با تاکید بر نبود خصوصی سازی در شرکت راه آهن، نبود هماهنگی و تعامل میان راه‌آهن و شرکت‌های مسافربری را از عوامل تاخیر در حرکت قطار‌ها می‌داند و می‌گوید: نمی‌توان هیچ یک از این دو گروه را به تنهایی مسوول نابه‌سامانی‌های زمانی در جابه‌جایی مسافران دانست، اما روشن است که شرکت‌های مسافربری وقتی می‌توانند برنامه‌ریزی مشخصی داشته باشند که دارای اختیار کامل باشند، چراکه لازمه یک برنامه‌ریزی دقیق استقلال تصمیم‌گیرندگان است.
افشار تاکید می‌کند: تا هنگامی که شرکت‌های مسافربری به‌طور واقعی خصوصی نشوند و نتوانند مقتدرانه در قیمت‌گذاری‌ها، برنامه‌ریزی حمل و سایر موارد مربوطه تصمیم‌گیری کنند و با محدودیت‌هایی از سوی شرکت راه‌آهن مواجه باشند، مسوولیت اصلی بی‌نظمی و تاخیر در سامانه ریلی متوجه آنها نیست.
وی وظیفه اصلی شرکت راه‌آهن را در سازماندهی حرکت قطار‌ها، طراحی برنامه‌هایی اصولی بر مبنای اساسنامه‌های موجود همچنین امکانات و تسهیلاتی می‌داند که از دریافت آنها اطمینان کافی داشته باشد.
افشار با تاکید بر این‌که شرکت‌های مسافربری نیز باید از زیرساخت‌های لازم برخوردار باشند تا بتوانند رضایت مسافران را جلب کنند، تصریح می‌کند: با این‌که حملونقل ریلی نسبت به گذشته از شرایط بهتری برخوردار است، اما متاسفانه شرکت‌های مسافربری به رضایتمندی مشتریان و ارائه خدمات درست به آنها توجه کافی ندارند. ;
