یک مقام مسئول کارگری می‌گوید: نمی‌توانیم هر کسی که دو ساعت در هفته کار کرد شاغل تلقی کنیم و آمار بیکاری را کم کنیم اگر می‌خواهیم آمار واقعی بیکاری را به دست بیاوریم باید در کف جامعه، خانواده‌ها و آدم‌هایی که سر کار هستند جست وجو کنیم.
هادی ابوی درباره مبنای تعریف مرکز آمار ایران
از شاغلان، اظهار کرد: علیرغم آنکه مسئولان ما تلاش می‌کنند تا استانداردهای جهانی
را رعایت کنند و مدل‌های مختلف را در کشور مورد آزمایش و پژوهش قرار بدهند اما
متاسفانه بسیاری از این شاخص‌ها و مدل‌ها ناقص اجرا می‌شود.
وی ادامه داد: بخش اعظمی از دانش آموختگان و فارغ التحصیلان دانشگاهی
امروز بیکارند و ما سالها به خطا موسسات آموزشی و مجموعه‌های غیر انتفاعی باز
کردیم که در آنها مشغول تحصیل شوند اما پس از تحصیل نتوانستند متناسب با رشته
تحصیلی خود مشغول کار شوند و در بازار نامتعادل عرضه و تقاضا گم شدند به نحوی که
امروز مشاهده می‌کنیم که با مدرک لیسانس عمران در استخرها مشغول کارند و حقوق و
دریافتی آنها با اضافه کاری و جمعه کاری‌ها به یک میلیون تومان می‌رسد.
به اعتقاد دبیرکل کانون عالی انجمن‌های صنفی کارگران، اشتغال و بیکاری
از جمله موضوعاتی است که دولتها همواره از زیر بار مسئولیت آن شانه خالی کرده‌اند
در حالی که بی توجهی به این دو مقوله پیامدها و آسیب‌های اجتماعی بسیاری به دنبال
دارد.
ابوی با بیان اینکه فردی که چند ساعت در هفته کار کند نمی‌تواند ضریب
بیکاری را کاهش دهد، گفت: ممکن است فردی برای جابه جا کردن وسایل به پدرش کمک کرده
باشد ولی این شغل محسوب نمی‌شود چون وقتی از شغل صحبت می‌کنیم به دنبال مشاغل
پایدار هستیم نه کاذب و پایداری در این گونه کارها دیده نمی‌شود.
این مقام مسئول کارگری در پایان با بیان اینکه موضوع اشتغال تنها به
دولت مربوط نیست و نظام باید در کلیت برای اشتغال برنامه‌ریزی کند، افزود: اگر
برنامه‌های دولتها در مهار بیکاری جامه عمل نپوشیده نمی‌توان بلافاصله و برای
جبران آن به آمار و ارقام و مدل‌هایی روی آورد که با شرایط روز و ملاک‌های کشور ما
سازگار نیست.
