به تاسیسات نگاه ویترینی نداشته باشیم

در شرایطی که کشور ایران در محدودیت‌های مختلف به سر می‌برد، کلیه دست‌اندرکاران حوزه ساختمان باید به حفظ منافع ملی حساس باشند؛ متخصصان بخش تاسیسات مکانیکی و الکتریکی هم باید در طراحی و اجرای دقیق، نگهداری از سیستم‌های تاسیساتی و غیره حساس باشند تا نه کاربران ساختمان دچار مشکل شوند و نه در مصرف انرژی و منابع آب، شاهد هدررفت منابع ملی باشیم.

دکتر شهرام دلفانی،
رئیس بخش تاسیسات مکانیکی و الکتریکی مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی در گفتگویی
با خبرنگار مجله ساختمان نقطه نظرات خود را در رابطه با حوزه کاری خود بیان کرده
است که بخشی از آن در ادامه آمده است. متن کامل این گفتگو در شماره خردادماه مجله
«ساختمان» منتشر شده است.

نقش و اهمیت
تاسیسات در کیفیت ساخت و سازها را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

تاسیسات در ساختمان
یک نقش دینامیکی دارد، به این معنا که تاسیسات یک ساختمان مانند بسیاری از موارد
قابل دیدن نیست و کوچک‌ترین ایرادی در این بخش می‌تواند در داخل ساختمان حادثه
ایجاد کند. در واقع تاسیسات قلب یک ساختمان محسوب می‌شود؛ در نتیجه یکی از مهمترین
فاکتورهای ایمنی و آسایشی در ساختمان تاسیسات مکانیکی و الکتریکی آن است.

گفتنی است که بر اساس
نظر بسیاری از کارشناسان تا مادامی که سازه بر اثر حوادث طبیعی همانند زلزله و …
خراب نشده باشد، ملاک قضاوت کیفیت یک ساختمان، تاسیسات آن است.

از سوی دیگر برای صرفه‌جویی
در مصرف انرژی قبل از هر چیز باید به تاسیسات صحیح ساختمان توجه داشت. لذا می‌توان
گفت که از نقطه‌نظر بسیاری از فعالان صنعت ساختمان کلیه این دلایل نشان می‌دهد که
تاسیسات دارای اهمیت فراوانی در ساختمان است و نمی‌توان به آن نگاه ویترینی داشت،
اما متاسفانه در ایران معمولا از نقش تاسیسات غافل می‌شویم.

مقررات ملی ساختمان
لازم‌الاجرا است اما این مهم عملا اجرا نمی‌شود؛ به نظر شما راهکار لازم برای اجرای
صددرصدی مبحث مقررات ملی چیست؟

مقررات ملی ساختمان
یعنی مجموعه‌ای از بایدها و نبایدها و چیز دیگری غیر از این نیست. توجه داشته
باشید که چون مجموعه مباحث مقررات ملی از جنس قانون است، بیان مطالبی چون روش‌های
محاسبات و طراحی، نوع انتخاب سیستم‌های مختلف تاسیساتی و مواردی از این دست در آن،
نمی‌تواند جایگاهی داشته باشد.

همچنین در بسیاری
از موارد، نقطه ضعف مهندسان جامعه ما، عدم شناخت قانون نیست. بلکه نداشتن تخصص و
پختگی لازم در زمینه روش‌های طراحی و روش‌های اجراست که باعث بروز مشکلات جدی می‌شود.

لازم به ذکر است تلاش
کمیته‌های تخصصی و شورای تدوین مقررات ملی همواره این بوده که قوانین و مقررات ملی
ساختمان مشکلی نداشته باشد؛ همچنین باور دارم که سازمان‌های تابعه وزارت راه و
شهرسازی، شهرداری و نظام مهندسی‌ هم تلاش می‌کنند این قوانین به صورت اجباری و
الزامی، اجرا شوند، ولی باید به وجود نقاط ضعف در این راستا معترف بود. بنده اشکال
را اصلا متوجه مهندسان نمی‌دانم. اشکال اصلی را باید در نوع تعریف و چیدمان چرخه
رشد و شکوفایی مهندسان از دانشگاه تا بطن صنعت ساختمان جستجو کرد.

به بیانی واضح­تر، اعتقاده
دارم که مشکل اصلی مهندسان را باید در
نحوه آموزش جستجو کرد، البته آموزش نه فقط در دانشگاه‌ها بلکه باید دوره‌های
بازآموزی و به‌روز کردن دانش مهندسان نیز با حساسیت و دقت بیشتری اجرا شود. نتایج
آزمون­های ورود به حرفه مهندسان نشان می‌دهد که مهندسان در زمینه شناخت مقررات ملی
تخصص لازم را دارند ولی ضعف اصلی ایشان در موارد تخصصی طراحی و اجراست. لازم است
که مهندس در کارگاه و به هنگام اجرا، تجربیات بسیاری را البته با هدایت و حمایت
علمی و فنی وزارت راه و شهرسازی و نظام مهندسی کسب نماید؛ پس از آن می‌توان از
مهندسان توقع داشت که قانون را به خوبی بشناسند و به آن عمل کنند.

برای مشاهده متن
کامل گفتگو می‌توانید به شماره خردادماه مجله «ساختمان» مراجعه کنید.