پنل «پروژه مجتمع مسکونی باغ ونک» با حضور هومن بالا زاده و عباس ریاحی فرد دبیران پنل و رضا حبیب زاده طراح و معمار این سازه مسکونی برگزار شد.
حبیب زاده در ابتدای این پنل درباره ویژگی منطقه ده ونک گفت: منطقه ده ونک خیلی خاص است، چون هم بافت فرسوده و هم مدرن دارد و به دلیل مشکل سند چندان نوسازی نشده و ۱۲ سال پیش در سال ۸۶ مجتمع مسکونی باغ ونک را طراحی کردم و ما ونک ارامنه و مستوفی داریم و برای این زمین باید خیلی روی مرز حرکت می‌کردم که خود را از بافت اصلی جدا نکند.
وی با بیان اینکه اطراف این زمین ساختمان های آلونک نشین بود، افزود: زمین این مجتمع، باغ تقریبا خشک‌شده‌ای در ده‌ونک بود با حد مجاز ساخت ۴۵ درصد مساحت در ۵ طبقه مسکونی با مساحت‌های ۶۰ تا ۲۰۰ متر و ایده اصلی بر اساس باز آفرینی قالب خانه-باغ شکل گرفت. این زمین ۱۶۵۰ متر بود که در نهایت ۱۴۰۰ متر برای ساختن باقی ماند و درختانی بود که دوست داشتم آنها را نگه دارم که خیلی موفقیت آمیز نبود.
این طراح با اشاره به اینکه معماری آنجا متوسط و بدنه شهری بود، عنوان کرد: تصمیم گرفتم واحدها را باز کنم و پنج واحد را به کناره‌های زمین نزدیک کنم و هرکدام از اتاق ها به فضای وسط پنجره می‌خورد و حتی فضاهای پشتی به دلیل آفتاب‌گیری و دور شدن از سروصدا بهتر شد.
حبیب زاده با اشاره به اینکه هم جریان هوا در وسط ساختمان وجود داشت و هم حیاط را در فضای وسط آوردم، افزود: برای افزایش کیفیت حفره‌هایی اضافه کردم. برای ایجاد سوراخ‌ها و افزایش کیفیت نقشه را غلط می‌کشیدم و تا کسی که از دور ساختمان را می‌بیند، شاهد یک ساختمان متراکم نباشد.
وی خاطرنشان کرد: روبه‌روی ساختمان قبرستان قدیمی بود و یک ساختار فلزی ایجاد کردم و داخل آن گلدان‌ها و پنجره‌هایی با ارتفاع ۶۰ سانت کنسول شده بود و برای نمای یکپارچه به صورت سیمان کاری نگه داشتم. این پروژه، علاوه بر مسکونی بودن یک صداست که اگر واضح باشد و به گوش مسئولان برسد، مفید است؛ صدای این پروژه آن است که معماری یک موجود زنده و قابل تغییر است و سالهاست شهرداری متولی ساخت و ساز است که طرف آن یک موجود زنده و منفعت طلب است.
این معمار و طراح با بیان اینکه یکی از مشکلات عمده ما کیفیت ساخت است و هرکس با مرام خود کار می‌کند، افزود: مشکل معماری ما طراحی نیست بلکه استراتژی است و من سال‌ها پیش روی این موضوع کار کردم و برای موجود زنده شدن مشارکت را مطرح کردیم. شهرداری باید قوانین خود را کلی کند و به خرده نیروهای میانی که با مردم و مسئولان در ارتباط باشند و قدرت اجرایی دارند، مسئولیت بدهد و جزییاتی که در آن نگاه می‌کند و تبدیل به ایراد کار می‌شود، نباید تبدیل به ضابطه و قانون شود.
